Bonaire 18 - 24 maart (week 1)

zaterdag 18 maart
Half acht is het als Ferry aanbelt om ook gezellig mee te gaan om ons weg te brengen naar Schiphol, leuk!!
We moeten een omweg maken want de A4 is deels afgesloten omdat er een spookrijder een ongeluk heeft veroorzaakt.
Als we bij de balie op Schiphol onze koffers willen inchecken meteen weer het volgende probleempje. Onze koffers staan niet aangemeld als ruimbagage.
Nu had ik thuis al zo'n donkerbruin vermoeden toen ik er geen bevestiging van ontving en wel van de stoelreservering. Voor de zekerheid heb ik toen de afschrift van de bank geprint en meegenomen.
Goh, wel vreemd dat de bagage al op 25 februari is aangevraagd. Ja, gek hè? Dat is dezelfde dag als de stoelreservering. De baliemedewerkster belt wat heen en weer maar er komt vooralsnog geen oplossing. Of ik maar even bij de Tui balie langs wil gaan.
Ook deze mevrouw vindt het vroege boeken van ruimbagage wat vreemd en bekijkt mijn afschrift nog eens goed. Uiteindelijk geeft ze groen licht en kan ik weer terug naar de eerste balie.
Helaas is nog niet alles in orde want nu komt het volgende probleem. Heeft u geen terugvlucht? Nee, want wij gaan niet vanaf Bonaire terug, maar vliegen door naar Amerika. Ja, maar dan moet u toch echt een boeking hebben anders heeft u kans dat u bij aankomst op Bonaire gelijk weer wordt teruggestuurd.
Hoezo, als ik naar Terschelling ga hoef ik toch ook niet aan te tonen dat ik weer terugga naar Den Haag?
Ja, toch ligt dit anders en moet ik toch echt een supervisor erbij halen. Ok, doe maar hoor, ik wacht wel weer.
Even later leggen we het aan de derde vrouw uit en krijgen we nu toch echt het verlossende tweede groene licht.
We kunnen eindelijk met de jongens koffie gaan drinken en wachten tot we aan boord kunnen.

O ja, had ik al gezegd dat we ook nog 2½ uur vertraging hebben?
De uiteindelijke vlucht duurt 9 uur en dat valt dit keer niet mee.

We zitten achter elkaar, er waren geen stoelen met extra beenruimte voor ons beiden meer te boeken.
De stoelen zijn in deze Dreamliner wel erg aan de smalle kant, en dat vinden wij niet alleen. Ook de beenruimte voor Gerard valt een beetje tegen, lengte zat maar de dikke nooduitgangdeur komt dermate de ruimte in dat hij de hele vlucht een beetje scheef moet zitten. Dat kon je op de plattegrond natuurlijk weer niet zien.
Nee, geef ons dan maar een Delta vlucht, daar hebben we betere ervaringen mee.

Maar, we zijn uiteindelijk in Bonaire aangekomen en zoeken een taxi. Ik toon het adres en de summiere plattegrond van het adres en ik zie grote vraagtekens. Dat kan er ook nog wel bij vandaag. Navraag bij collega taxichauffeurs geeft ons ook niet echt het idee dat het onze chauffeur helemaal duidelijk is. Hoe is zoiets mogelijk op zo'n klein eilandje met nog geen 20.000 inwoners en minder straten dan bv in Pijnacker, maar we gaan uiteindelijk op weg.

Onderweg nog tot twee keer toe bij bewoners/passanten vragen, die ook kijken alsof ze water zien branden, ontwaren we dan gelukkig toch een huis dat wel erg op de foto lijkt. Uitladen en naar binnen.
We worden uiterst hartelijk begroet door de "waakhond" en na een aai en een bemoedigend woordje gaan we naar binnen. Een beetje onwennig nog met de situatie begint het alarm te loeien. Natuurlijk!!!
We krijgen het stil en zetten de spullen binnen.
Zoeken op de tast naar de lichtknopjes want het is inmiddels donker geworden.
Nu nog iets eten. Volgens de taxichauffeur is er iets verderop een restaurant. Dat klopt, nog geen 100 meter verder komen we bij een tentje waar de muziek op een oorverdovend level staat dat we ons amper verstaanbaar kunnen maken. Nu lukt dat toch niet helemaal want men verstaat geen Nederlands of Engels, alleen Papiaments dus dat wordt handen- en voetenwerk.
Dat lukt gelukkig wel en bestellen bakkeljauw met bruine bonen en rijst, vergezeld van een flesje bier.

Het smaakt prima. Doe nog maar een flesje want we zitten hier heerlijk op het terras, net ver genoeg van de herrie zodat we elkaar kunnen verstaan. In de verte horen we hondengeblaf en, zo klinkt het voor ons althans, een stevig gesprek tussen een paar vrouwen.
Thuis nog even nazitten voor we vermoeid het bed induiken.

zondag 19 maart
Al heel vroeg ben ik wakker, om vier uur al, maar het is nog zo donker dat ik blijf liggen. Om zes uur houd ik het niet meer uit en sta toch maar op. Het is nog steeds donker. We horen de mooiste vogelgeluiden en af en toe het balken van een ezel.
In de vriezer vind ik twee broodjes en met een beetje pindakaas, is dat voor nu ons ontbijtje met een mok koffie erbij.
Tuinafscheiding van cactussen.

Als we beiden gedoucht hebben is het tijd voor het eten van de hond, daarna gaan we de omgeving verkennen.

In Kralendijk lopen we de stille straatjes door want het is nog steeds vroeg op deze zondagochtend.
Elektriciteit netjes wegwerken, waarom zou je?

Bij een heel leuk terras in het water met zicht op een bescheiden formaat cruiseschip drinken we nog een kop koffie en nemen er ook nog maar een omelet erbij.

Een glas sap na de koffie geeft een kleurrijk geheel.

Er drijft een man op een rubberbootje (ik weet niet hoe zo'n ding precies heet) langs de kant die duidelijk op iemand wacht. Na een kort tijdje komen de gasten eraan en stappen vlak naast ons op het bootje en stellen zich voor aan de kapitein.
Ik hoor diverse namen en één blijft hangen (Sonja) en als ik het groepje even later langs zie varen weet ik, het is Sonja Bakker (je weet wel, van die dieetboeken). Ach ja, die heeft ook recht op vakantie.

We lopen richting auto en zien in het water prachtige blauwe vissen met regenboog-vinnen zwemmen.

Ook zien we hagedissen met blauwe staart en midden op de weg een leguaan. Een foto ervan is nog niet gelukt, ze zijn een beetje schuw. We gaan richting het noorden en volgende de scenic route naar Rincon. Een heel smal weggetje vlak langs de kust, tussen hoge cactussen en rotsformaties door. Via de andere weg uiteindelijk weer terug naar Kralendijk waar we een open supermarkt vinden om wat boodschappen te doen.
We ruimen alles weg en dan is er sport op tv. Ja, dan weet je het wel, Gerard moet eerst kijken voor we ergens een lunch kunnen halen. Inmiddels is het al kwart over twee. Geeft me wel de tijd om mijn blogverhaal te doen.

Rond drie uur gaan we dan toch nog. Na de lunch trakteren we onszelf op een ijsje en eten dit op onder de boog-overkapping van de voormalige vismarkt, met uitzicht op het cruiseschip. 

maandag 20 maart

Ik lig al een tijdje wakker als ik om zes uur toch maar besluit om op te staan. Als het net licht wordt ga ik even naar buiten om te kijken of ik wat van de beesten kan spotten die ik al een tijdje hoor.
Of het deze vogeltjes zijn die ik hoor weet ik niet, en vastleggen op de foto lukt me ook nog niet want ze zijn zo snel weer weg, maar ik heb ze gezien. Een klein geel vogeltje, kleiner dan een koolmees (suikerdiefje)

en een grotere oranje vogel, (oranje troepiaal) ongeveer de grootte van een spreeuw. (bron: www.pbase.com)

Als ik dan nog even stilsta om om me heen te kijken, voel ik iets kriebelen. Ik kijk naar beneden en wat zie ik, vier of vijf muggen op mijn been. Grrrrr. Waarom helpen de vitamine B tabletten en Deet bij mij nou niet. Ik kan toch niet altijd binnen blijven zitten?
Nee dat doe ik ook niet en ga eerst maar een nieuwe lading Deet kopen.
Dat gedaan hebbende rijden we richting het zuiden, o.a. naar de zoutpannen. Hier zien we aan de ene kant de roze zoutkristallen

en aan de andere kant het turquoise water van de zee.

Veel tropischer zal het toch niet worden? Nou, toch wel, want daar komt ook nog het diepe roze van flamingo's bij,

en even verderop zien we warempel ook nog mooi lichtgroen water.

De kleine witte slavenhuisjes steken fel af tegen het blauw van het water en de lucht.

Je moet er toch niet aan denken om hierin te moeten verblijven. Ze hadden dan wel weer het mooiste uitzicht, waarvoor je nu de hoofdprijs zou moeten betalen om direct aan de kust te mogen wonen.

De 'stenen' die aan het strand liggen zijn geen echte stenen maar afgestorven koraal met de meest uiteenlopende structuren.

We keren verderop terug en zien het nu vanaf de andere kant.

Bij restaurant Windsock The Beach hebben we heerlijk geluncht. Vervolgens moesten we nog een paar inkopen doen en weer terug naar huis. We kregen vanmiddag ook nog een kudde wilde ezels op bezoek.

dinsdag 21 maart

Vandaag nemen we de scenic route nog een keer.

Ook oud beton en roestige pijpen hebben voor mij iets 'scenics'.

Er is wel een groot verschil met gisteren. Het is druk, veel toeristenbusjes, fietsers, motorrijders en mensen in golfkarretjes. 

Als je niet beter weet, zou je denken dat je in Arizona bent.

De reden van deze drukte, twee grote cruiseschepen aan de kade in Kralendijk. 

Al deze mensen hebben dus alleen deze dag om het eiland te bezoeken en dat merk je.
In Rincon drinken we een wel heel zoet drankje met een nog zoeter kleurtje.

Dit wordt duidelijk niet ons favoriete drankje maar voor nu is het wel OK. 

De stoeltjes zijn hier 'vakkundig' genaaid met ijzerdraad om nog even langer mee te gaan.

Als we weer in Kralendijk terug zijn zien we één van de cruiseschepen boven de huizen uitsteken 

en is het ook hier duidelijk drukker dan de afgelopen dagen, met kraampjes vol sieraden, hebbedingetjes en lekkere etenswaren.

Het is ook heter dan de afgelopen dagen, tenminste, er staat minder wind en lijkt het hierdoor warmer.

We zoeken een plekje in de schaduw bij Karel's restaurant en bestellen kip. Voor Gerard een halve kip en voor mij kip-curry met ananas en rijst, hetgeen geserveerd wordt in een halve ananas.

Dit is absoluut een goede keus, zeker met een glas koude witte wijn erbij.

We halen op weg naar huis nog wat ingrediënten om zelf een muggenval te maken wat de bulten zijn haast niet meer te tellen, ondanks alle voorzorgsmaatregelen. Ook Gerard is er deze keer niet ongeschonden vanaf gekomen. 

De wind steekt vanmiddag op en is het op het terras, zeker in de hangmat, goed uit te houden.

woensdag 22 maart
Niet echt veel zin om weg te gaan, dat doen we dan ook niet. We rommelen wat in en om het huis en eten tussen de middag gewoon een salade met tonijn uit blik.
Tegen een uur of vier stappen we toch nog maar even in de auto en gaan wat beleg inslaan.
We willen daarna bij de Brewery een biertje drinken maar alle tafeltjes buiten zijn bezet. We lopen even door en proberen het een kwartiertje later nog eens. Geen geluk. Het nemen het besluit om dan maar ergens anders wat te drinken. Dat wordt een Margarita aan de boulevard met uitzicht op weer twee nieuwe cruiseschepen.

Weet je trouwens dat muggenbulten in de warme zon erger jeuken en branden dan dat je thuis bent?
Wij inmiddels wel.
We nemen daarna nog één keer een kijkje bij de Brewery, zonder succes (misschien maar beter ook), en stappen dan maar bij de ijssalon naar binnen voor een heerlijk ijsje en gaan naar huis.

donderdag 23 maart
Naar Rincon (alweer, ja). Eerst gaan we richting Washington Slagbaai en willen daar het blow hole bezoeken. Voor we zover zijn smeren we ons eerst goed in met Deet. Dan even onze handen wassen en naar de ticketbalie. Wat kost een kaartje om naar blow hole te gaan, nou als je inwoner bent van Bonaire kost dit $ 3,00 maar als buitenstaander moet je een 'tag' kopen voor $ 25,00 maar dan mag je zo vaak als je wilt komen en kost je dit dus verder niets. Wat een uitbuiterij, iedere toerist die voor 99% slechts éénmaal hier zal komen wordt dus flink uitgeknepen. We krijgen van de, overigens erg vriendelijke man, wel een plattegrond van het park en zien dan gelijk dat een bezoek aan blow hole voor nu zeker niet haalbaar is. De weg waar dit aan is gelegen blijkt een eenrichtingsweg te zijn en om deze af te leggen zou zo'n 4½ uur duren en dat gaat niet lukken als we in Rincon ook nog willen lunchen. Deze tijd lijkt me trouwens wel heel erg ruim bemeten, temeer daar de route maar 35 km. lang is. We nemen het kaartje mee om nog eens heel goed te bekijken of we dit, wellicht later, toch nog zullen bezoeken. Bij nader onderzoek blijkt dat het vooral voor duikers een prima park is, dus niet echt voor ons weggelegd. Ik denk dat we het maar laten voor wat het is.
We gaan op zoek naar het restaurant waar we volgens internet goede lokale maaltijden zou kunnen eten maar een beetje moeilijk te vinden is. De straat waar het zou moeten zijn vinden we wel maar inderdaad, het restaurant dus niet. Dan naar het wel vindbare restaurant, ook aangeraden, Rose Inn. We lopen een rommelige maar wel gezellige tuin in en zoeken een plaatsje. Het duurt even voor er iemand bij ons komt om de bestelling, overigens geheel zonder enige menukaart oid, op te nemen. we kiezen voor stoofpot geit- en kippenvlees met rijst en bonen. Ook dit duurt even voor het op tafel komt maar het is wel het wachten waard.

Op de terugweg maken we nog een stop om via lavavelden naar de waterkant te gaan.

Bij thuiskomst kan ik de was afhalen die intussen lekker heeft kunnen drogen in de wind.

vrijdag 24 maart
Volgens mij hebben we nu alle dieren gezien die we konden verwachten. Spin, hagedis, mug, wesp, kakkerlak (heeft het met de dood moeten bekopen), kikker (onder het afdruiprek) en vannacht in de badkamer een schorpioen(tje). Behalve de wesp, zaten ze allemaal binnen. De kleinste, de mug, vind ik nog het ergst want die belaagt mij en Gerard en zorgt voor lelijke bulten en heel veel jeuk. Welcome to Caribbean paradise.
De bewolking is hevig vandaag maar juist wel even lekker voor de afwisseling. We gaan richting het zuiden en zien ook nog gele slavenhuisjes langs de kust.

Uiteindelijk komen we uit bij Jibe City (Sorobon beach), het mooiste strand van Bonaire en de daar gelegen Hang Out Beachbar.

We drinken hier koffie en vinden het een dusdanig leuke plek dat we er ook maar een tijdje blijven hangen op een ligbed.

Je kunt hier letterlijk met je voeten vanaf je bedje of stoel in het water zitten. De diepte is zeer gering en ideaal voor de vele mensen die voor het eerst surfen.

Ik ga een eindje lopen door het warme water.

Deze leguaan vindt het zo te zien heel lekker om geaaid te worden en doet zijn oogjes verlekkerd toe.

Later lees ik dat deze grote dieren hier vaak als huisdier worden gehouden dus dat verklaart wellicht iets. 

Na een poosje houdt hij/zij het voor gezien en zoekt het wat hoger op.

Wij hadden al opgemerkt dat het niet zo'n bijzonder handige klimmer was en dat bleek ook meteen kort daarna. Via deze boom klom hij/zij namelijk op een palmbladen-dak om daarvan na een tijdje weer heel onelegant vanaf te storten.

Dat gaf een gigantische klap maar volgens het personeel van de bar gebeurt dit vrijwel dagelijks en kijken zij er al niet meer van op. 

We verkassen nog even naar het restaurantdeel voor de lunch en na nog een uurtje op ons bedje gaan we toch maar richting huis.Je moet het rustig aan doen hier, zeker met de zon. Maar op dit plekje komen we zeker nog een keer terug.
De muggenval, die Gerard volgens een internet recept heeft klaargemaakt, doet zijn werk nog niet goed. Er zit nog niets in. Zeker heel aparte en eigenwijze muggen hier, die het hier zelfs op Gerard voorzien hebben.