vrijdag 1 juni
Om 05:00 uur loopt de wekker af. Vandaag gaan we met vijf meiden van de fotoclub op safari in de
Oostvaardersplassen.
We worden om 09:30 uur verwacht door boswachter Kees, die ons een privé safari geeft in een gebied waar je alleen via deze excursie mag komen.
De bedoeling was dat Mary dit keer zou rijden maar door een noodlottige val met de fiets heeft ze haar arm gebroken en mij gevraagd of ik wil rijden omdat we in mijn auto met z'n vijven kunnen zitten. Zo gezegd, zo gedaan.
We hebben het zo gepland dat we nog tijd hebben om eerst de vogelhut te bezoeken. Het pad er naar toe is helemaal bezaaid met slakken en het wordt dan ook een knapperig tochtje. Arme slakken.
Het gras staat behoorlijk hoog en ik zie dan ook een gat over het hoofd zodat ik languit tussen de slakken lig. Zere knie, zere hand, vuile broek, maar verder alles nog in orde.
In de vogelhut is een man uit het oosten des lands die hier vaker komt en met hem hebben we een gezellig gesprek. Het lijkt er op dat ook de vogels geen zin hebben in dit druilerige weer want ze laten zich mooi niet zien. Na een poosje vinden we het welletjes en gaan, nu goed kijkend naar verstopte kuilen en gaten, terug naar de auto om ons te melden bij Kees de boswachter.
Na eerst een kop koffie en een sanitaire stop stappen we bij hem in het busje en gaan de natuur in. Hij stop op verzoek en weet feilloos de dieren te vinden, hoewel, bijna rijden we een alleen gelaten bambi voorbij, die ligt te wachten bij een boomstronk tot moeder hert terug komt.
We zien grote groepen konikpaarden, wat Heckrunderen, hindes, een enkele lepelaar, twee roerdompen en erg veel ganzen.
Als kers op de taart zie ik plots, als we de hoop al bijna opgegeven hebben, twee vosjes liggen.
Kees stopt de auto en we lopen hun richting op. Eén vos vindt dit maar niks en gaat er dan ook vandoor, maar de ander blijft rustig liggen en kijkt af en toe slinks onze kant uit om daarna weer verder te dutten.
Als we weer bij het vertrekpunt aankomen zien we ook
Ruben Smit nog even en maken een klein praatje met hem. Hij heeft enkele maanden geleden bij onze club een lezing gegeven en veel van zijn foto's laten zien. Momenteel is hij al maanden op deze locatie bezig om een film over de Oostvaardersplassen te maken.
Her en der liggen er kadavers en botten. Ook dat hoort bij de natuur. Alles gaat hier zoals het ook in de echte natuur gaat, leven en dood naast elkaar.
Na afscheid van Kees te hebben genomen drinken we in het bezoekerscentrum nog een kop koffie en vertrekken dan te voet weer het gebied in voor zover dat geoorloofd is. Op en naast het pad staat een kudde paarden waar we langs moeten maar die hebben het te druk met grazen en af en toe elkaar duidelijk te maken wie er de baas is (ja, die mannen ook altijd) dat we er ongeschonden voorbij kunnen,
op weg naar een andere schuilhut om te kijken of daar iets aan vogels te zien is, maar ook hier hebben we weinig succes. Buiten één lepelaar laat zich geen andere vogel zien.
Wel zien we een heel vreemdsoortig geel/blauw dier dat zich razendsnel verplaatst.
Ook bij de uitkijktoren waar zich toch regelmatig een zeearend moet ophouden zien we alleen wat dode vogels liggen en verder niets, alleen de auto van Ruben Smit in de verte.
Na een lange wandeling door dit 'vreemde' landschap
stappen we om 15:30 uur in de auto om na ruim twee uur (file) weer thuis te komen.
Het was een lange maar indrukwekkende dag en we hebben dan ook half om half besloten om in oktober terug te gaan om de bronst van de herten mee te maken.
