Week 4: Vitoria > Den Haag

maandag 12 juli
Om acht uur rijden we weg uit Vitoria.
Het weer is heel anders dan de laatste dagen, veel bewolking en regen.

Om kwart over tien rijden we San Sebastian binnen, ook hier regen en koud. Jammer want ik had graag wat meer gezien (en geproefd) van deze stad.

Ik weet niet wat deze man allemaal schrijft maar het zal vast een protest tegen iets zijn.

We gaan het even verderop zoeken in St.Jean de Luz, maar ook hier regen. regen en regen.

De paraplu's hebben we echt nodig vandaag. Met natte voeten en natte broekspijpen kunnen we uiteindelijk een restaurant vinden waar nog een plekje binnen beschikbaar is. Alles zit vol, ja de Fransen zijn ook met vakantie vanaf afgelopen weekend.
Als je deze foto ziet zou je het haast niet geloven maar het is toch echt waar.

Voor de afwisseling lopen we nog maar eens een kerk binnen. Nog even en ik kan geen kerk meer zien, maar ja, wat moet je anders.

Bij ons hotel voor vannacht kunnen we pas om half vijf terecht en wat doe je dan, je kijkt wat in het plaatsje zelf, drinkt ergens wat en, ja precies, je gaat maar weer een kerk van binnen bekijken.
Nog even wat boodschapjes doen, want alle restaurants zijn hier op maandag gesloten en ook bij het hotel is het restaurant dicht.
Het hotel voor vannacht in Saint Pée sur Nivelle, wat ik zelf voor de verandering heb uitgekozen, is bijzonder leuk. We hebben een kamer op de begane grond, grenzend aan de tuin, met ligbedden, jammer dat we die vandaag niet kunnen benutten en, aan de andere kant van het hek twee schapen die heerlijk liggen te herkauwen tegen een haag van blauwe hortensia's.

Uiteindelijk blijken er vier schapen te zijn maar twee lagen verdekt opgesteld onder de struiken.
Aan het eind van de dag breekt af en te de zon ook door en  kunnen we nog even genieten van een beetje warmte. We eten buiten aan het tafeltje dat naast onze kamer staat en bekijken waar we morgen heen zullen gaan want de weersvoorspelling is niet al te gunstig de komende tijd in Frankrijk.
Daar gaat ons idee om voor een paar dagen naar Andernos te gaan want dat is alleen leuk als het weer meezit.

dinsdag 13 juli
Alweer regen vandaag. We hebben een lange rit voor de boeg, dus dat is niet erg lekker. In Cognac nemen we even een rustpauze en willen, nu we er toch zijn, ook een fles goede cognac meenemen maar, de enige drankwinkel die we zien blijkt gesloten maar gelukkig, aan het eind van de straat vinden we een specialiteiten winkel die lokale producten verkoopt en gelukkig ook flessen cognac. We zijn blij dat we toch nog geslaagd zijn en drinken, voor we weer de auto instappen, nog een kop koffie op een terras. Wel onder een grote parasol want het regent natuurlijk alweer.

We overnachten in Niort en gelukkig wordt het tegen de avond toch nog droog zodat we even onze benen kunnen strekken en een restaurant opzoeken. Na het eten lopen we een rondje en vinden in twee straten draken van gigantische afmeting.

De plaatselijke kerk ligt er ook mooi bij in het laatste zonlicht.

In een park, bovenop een parkeergarage zitten twee, flink uit de kluiten gewassen, dames lekker te keuvelen op een bankje.

woensdag 14 juli
Ik ben al vóór zes uur wakker en om kwart voor zeven houd ik het in bed niet meer uit en ga alvast douchen en aankleden. Als ik ook onze spulletjes ingepakt heb, maak ik Gerard wakker want de auto staat uiteraard weer op een parkeerplek waar overdag geld voor gewenst is.
Om iets over acht rijden we weg op zoek naar een bak koffie. Die vinden we enkele plaatsjes verder, een chocolade croissantje erbij er we kunnen er weer even tegen.
In Chinon maken we een tussenstop en er zijn wat festiviteiten gaande, het is tenslotte 14 juli, dus dat kan je verwachten. Veel stelt het niet voor, alleen de plaatselijke brandweermensen en politie krijgen een pluim, zal wel van de burgemeester zijn, en verder gebeurt er helemaal niets.

In alle dorpjes waar we door komen is het trouwens rust alom, zelfs geen vlagvertoon, maar wel alle winkels dicht.
We rijden weer weg uit Chinon en volgen de aanwijzingen van Sygic, waar we hebben ingesteld dat we tolwegen willen vermijden, nou dat doet ze dan ook trouw, we worden door heel smalle straatjes gestuurd die zo steil zijn dat het haast een wonder is dat we niet achteruit gaan i.p.v. vooruit. Elk landweggetje dat vaak niet breder is dan één autobreedte en, soms misschien maar vijf meter korter dan de reguliere route, wordt aangedaan. Misschien moeten we wel instellen dat we met een vrachtauto zijn dan gaat het hopelijk beter.

donderdag 15 juli
Wat een dag. Er resteren ons nog zo'n 450 km om thuis te komen, drie keer raden waar we vandaag zullen eindigen.
Iets na achten rijden we weg uit het plaatsje waar we hebben overnacht, Saint-Yon.

We drinken koffie bij de eerste boulanger, natuurlijk met een croissant erbij. Als we langs de kerk lopen en naar binnen kijken komt er even later iemand uit om ons te vertellen dat we best even binnen mogen komen. Nou vooruit dan maar, mooie kleurrijke ramen maar ik ben nu echt wel klaar met kerken en neem niet eens meer de moeite om er een foto van te nemen. Ik groet de vrouw en loop weer snel naar buiten.
De reis van vandaag verloopt echter niet zoals gehoopt (zou dat door mijn ongeïnteresseerde kerkbezoek komen?). Onderweg hebben we alweer veel regen en het verkeer schiet niet op. Hoe vaak we vandaag in de file zijn beland, ik ben de tel even kwijt. Overal staan dikke rijen en niet alleen aan onze kant van de weg maar ook aan de tegenliggerskant.
Het lijkt ook wel of onze auto magnetische krachten bezit want regelmatig als we een vrachtwagen willen passeren komt deze steeds meer naar links en moeten we zelfs af en toe toeteren om ze weer tussen hun eigen rijbaanlijnen te krijgen.
We hebben gelezen dat er in België en Limburg behoorlijke overstromingen zijn en er diverse wegen zijn afgesloten, misschien is dat één van de redenen, ik weet het niet maar druk is het zeker.
In België hebben we van zuid naar noord alleen maar regen en veel wind, file bij de grensovergangen maar niet vanwege controle i.v.m. COVID, nee want in deze vier weken zijn we niet één keer gevraagd naar ons vaccinatiebewijs en/of negatieve testuitslag.
Als we Nederland inrijden wordt het eindelijk droog en voorbij Rotterdam, dus bijna thuis, gaat ook de zon nog even voorzichtig schijnen. Net na 5 uur krijg ik een berichtje dat Yolanda met haar kinderen ons huis heeft verlaten. Dat is precies op tijd want om iets voor half 6 rijden wij onze straat in. Het was toch wel vervelend geweest als wij ineens binnen stonden terwijl zij niet beter weten dan dat wij nog in Spanje zitten.

vrijdag 16 juli
Bij het boodschappen doen vandaag viel het ons op dat hier nog maar erg weinig mondkapjes worden gedragen, ook niet in de winkels. Na 4 weken Spanje en Frankrijk waren we er zo aan gewend geraakt (ook op straat) dat we het nu zelfs vreemd vinden om ons zo bloot/kwetsbaar op te stellen.
Het zal vast wel weer wennen, ook al blijven we liever nog wat voorzichtig, zeker nu de besmettingen weer als een razende Roeland stijgen.

Week 3: Segovia > Vitoria

maandag 5 juli
Vandaag kunnen we onze intrek nemen in Aranda de Duero.

Om half tien loopt de gratis parkeersessie af en, omdat we eerst nog koffie willen en een winkeltje bezoeken waar we een leuk presentje hebben zien liggen pas om 10 uur opengaat, stoppen we wat geld in de parkeermeter.
Om half elf rijden we weg uit Segovia, nadat we eerst nog wat overzichtsfoto's hebben gemaakt van het aanzicht van de stad en van het Alcazar van beneden af gezien.

De dag begint goed maar eindigt met nogal wat strubbelingen, die ik jullie grotendeels zal besparen. Maar één is wel het noemen waard.
Als we uiteindelijk ter plekke komen en we de sleutels in ontvangst hebben genomen gaan we eerst maar wat boodschappen inslaan. Bij terugkomst parkeren we de auto in de ondergrondse garage en nemen de lift naar de 5e. Als we boven komen gaat de sleutel met geen mogelijkheid in het slot en de buurvrouw die ons vanmiddag zo vriendelijk te woord stond blijkt nu niet thuis te zijn. Dan maar zus Pilar bellen, die heeft tenslotte een sleutel, of zij ons uit de brand kan helpen. Het duurt en duurt voor we haar zien komen, terwijl ze in hetzelfde gebouw woont. We bellen dan maar met Yolanda, wiens huis dit is, of zij contact op kan nemen met Pilar want zij begrijpt niet zo goed wat er aan de hand is.
Even later belt Yolanda's zoon, nadat hij Pilar heeft gesproken, om ons uit de droom te helpen,
we staan bij het verkeerde appartement. HÈ? 5e etage, deur B, hoe kan dat nou.
We gaan naar beneden en zien Pilar al lachend de hoek om komen en wat blijkt, in de garage zijn vier deuren met erachter de liften die elk naar een eigen blok gaan en laten wij nou net de verkeerde hebben genomen.
Gelukkig was er niemand thuis op het adres waar wij hebben staan pielen met de sleutels.
Uiteindelijk konden we toch de boodschappen in de koelkast zetten en ons eten klaarmaken.
Wat ook niet meezit is, dat we op de wifi van de aardige buurvrouw mogen meeliften en zoals je begrijpen kan, we niet of nauwelijks bereik hebben zodat mijn blog wel wat vertraging oploopt. Zelfs de site bijhouden van de fotoclub zit er niet meer in.

dinsdag 6 juli
Wasdag vandaag. Zat al in de planning en wat het weer betreft komt het goed uit dat we verder niets gaan doen want het regent namelijk en zover we kunnen kijken vanaf 5 hoog, en dat is heel ver, zien we geen streepje blauw.
Zoals ik gisteren al schreef is de wifi ontvangst een crime en alleen op mijn telefoon is het nog enigszins bereikbaar. Gelukkig maar want als alles via 4G moet, ben ik wel heel snel door mijn bundel heen. Zowel Gerard als ik zullen moeten afkicken. Vooral Gerard mist zijn dagelijkse portie nieuws en sportprogramma's enorm. Ik krijg zo wel de tijd om eindelijk mijn foto's te bekijken en bewerken waar nodig want, dat was er nog niet van gekomen.
Ik krijg na zo'n dagje thuis toch wel een beetje de kriebels, zeker als ik niets kan doen op mijn laptop.
Ook de eerder opgeslagen items niet kunnen bekijken van uitjes die we vanuit hier zouden kunnen ondernemen. Helemaal niets dus.
Net als je denkt dat er weer een streepje te zien is en je denkt iets te kunnen doen, is het al weer verdwenen.
Hopelijk is dit dagje snel voorbij en kunnen we weer op pad, dan maar het oude vertrouwde 'het beste boek van de weg', dat nog van mijn vader is geweest, raadplegen en misschien komt er dan wel iets bovendrijven.
We plachten ook nog wel eens McDonald's binnen te lopen voor een kop koffie en hun gratis wifi, maar ook die zijn hier erg dun bezaaid. Als dit zo blijft zie ik ons eerder vertrekken dan de tien dagen die we gepland hadden.
Dan maar on the road in een hotelletje met wel wifi. Ik heb tenslotte Wikipedia niet in mijn hoofd zitten en moet het toch echt op kunnen zoeken.

woensdag 7 juli
Gelukkig heeft Gerard toch nog iets kunnen vinden om te bezoeken. Na koffie en een tosti pakken we de auto en gaan op weg naar Peñafiel.

Na een rondje door het stadje gaan we naar de burcht op de berg.

We komen ook nog langs de Plaza del Coso waar vroeger stierenvechten werden gehouden. Niet dat ik daar ooit heen zou gaan maar, het plein is zeker een bezoekje waard.

Verder op de route het plaatsje Roa, waar we een lunch gebruiken en de uitbaters alles in het werk stellen om ons alle specialiteiten van de streek te laten proeven. Het smaakt allemaal heerlijk maar na afloop blijkt de rekening enigszins gepeperd (voor deze omgeving althans).
Na een rondje door dit plaatsje rijden we terug naar Aranda, waar we nog wat inkopen doen.

donderdag 8 juli
Het schijnt dat het plaatsje Peñaranda het bezoeken waard is, we gaan het zien.

Daar aangekomen is het zeker een allerleukst plaatsje waar we eerst maar eens koffie bestellen op het grote plein voor de kerk.

Volgens 'het beste boek' is er in Coruna ook een kasteel/burcht, ook daar nemen we een kijkje. Deze burcht is geheel vervallen en duidelijk niet onderhouden zoals die in Peñafiel en Peñaranda. Hier zijn we snel uitgekeken. Terug naar de eerste plaats want daar is een leuk terras bij een restaurant waar we misschien wel de lunch willen gebruiken. Bij aankomst zit er helemaal niemand en het terras is in zijn geheel gelegen in een gaanderij die helemaal in de schaduw ligt en omdat de temperatuur ietwat te laag is om hier een poosje te vertoeven, zoeken we liever een terras in de zon.

Zodoende gaan we terug naar Aranda de Duero waar we eerst de tank volgooien en vervolgens het oude centrum ingaan.
Hier vinden we een terras wat er aantrekkelijk uitziet maar waar niemand zit. Bij navraag blijken ze toch open te zijn en bestellen we de lunch. We krijgen hier o.a. brood dat voor de verandering eens niet is uitgedroogd, maar heerlijk vers. Ook de maaltijden zijn uitstekend.
We overleggen ondertussen dat nog een week hier in de buurt te lang voor ons is en nemen ons voor om zaterdag weer te vertrekken en richting Frankrijk te gaan. We kunnen pas na de 15e weer in ons eigen huis terecht maar dat is geen probleem, wij rekken het tot die tijd wel op plekken die ons meer te bieden hebben met hopelijk ook een werkende wifi verbinding.
Vanavond Yolanda maar op de hoogte brengen van ons besluit en zeggen dat zij hun tijd in ons huis rustig kunnen uitzitten.

vrijdag 9 juli
Vandaag zullen we hier het huis weer aan kant maken, alles weer achterlaten zoals we het hebben aangetroffen, dus ook de handdoeken en lakens wassen, zodat we morgenvroeg niet veel meer te doen hebben dan het afval weggooien en alles nog even nalopen of we niets vergeten.
Omdat hier geen balkon o.i.d. is, zijn er wat lijnen aan de buitenkant van de slaapkamer gespannen zodat je daar lakens en zo kunt drogen.
Dat ben ik dan ook echt van plan ware het niet dat we hier op vijf hoog zitten en je nogal uit het raam moet hangen om er bij te kunnen en met mijn hoogtevrees is dat niet echt een pretje. Gelukkig is er dan een redder in nood, genaamd Gerard, die dat klusje dan wel even van me overneemt. De kleinere dingen droog ik wel op het rek binnen.
De laatste nacht gebruik ik standaard mijn eigen lakens, die ik altijd tijdens huizenruilen meeneem.
Omdat er niet veel meer te doen is, houden we ons bezig met hoofdzakelijk niksen. Op een sporadisch moment dat ik toch van het wifinet gebruik kan maken neem ik het waar om een kaartje bij Greetz te bestellen, voor Michèle die morgen haar verjaardag viert, pff nog net op tijd om hem morgen te laten bezorgen.

zaterdag 10 juli
Alles is klaar en om 9 uur rijden we weg uit Aranda de Duero. Het gebrek aan wifi en de enigszins tegenvallende omgeving heeft ons tot dit besluit gebracht. Een paar dagen zonder wifi gaat nog wel maar 10 dagen wordt behoorlijk vervelend. Onderweg naar Vitoria brengen we nog een bezoekje aan Lerma

en  Burgos

maar eerst lunchen we op een nogal drukke picknickplek langs de weg en bel ik Michèle om haar een fijne verjaardag te wensen.
De overnachting is vannacht in Vitoria. Gerard heeft hier een pension gevonden dat lekker ruim is en, als ik nog wat boven wil brengen om in de koelkast te zetten, stoot ik de chipkaart tegen de deur en die breekt (natuurlijk) spontaan in drieën. Chip eraf en gelukkig is de dame die ons heeft ingecheckt net in de gang bezig en laat ik het kapotte kaartje zien. Na telefonisch overleg met haar superieur krijgen we een andere kamer en ook een nieuw sleutelkaartje. Deze is echter ook bijna aan vervanging toe, dus voorzichtigheid is geboden zodat we niet weer hetzelfde probleem krijgen.
Ook nu kan de auto weer lekker voor de deur blijven staan vanwege weekend.
We gaan een drankje doen en de stad en beetje verkennen.

We eten ergens een paar pintxos en dat is voorlopig genoeg. Vanavond eten we de rest van de lunch op, die in de koelkast staat te wachten.
Intussen kunnen we ons achterstallige internetwerkjes uitvoeren want de wifi is hier zeker net zo goed als thuis. Ik kan eindelijk mijn eerste blogweek uploaden.

zondag 11 juli
We hebben heerlijk geslapen en nemen ons voor om nog een nachtje hier te blijven al is het alleen al om de finale van Wimbledon en het voetbal te kunnen volgen via de goede wifi-ontvangst, waardoor Gerard de laptop via de televisie kan aansluiten voor een toch wel prettig groter beeld.
Nadat we koffie en een broodje hebben gescoord lopen we een rondje door de buurt op weg naar de loopband/roltrap naar de hoger gelegen historische wijk.

en vervolgens terug naar ons pension en boeken we er nog een nachtje bij.

Rond half twee wordt er op de deur geklopt om de kamer schoon te maken. Een mooie tijd voor ons om even een hapje te gaan eten. Veel trek hebben we niet dus één portie calamaris voor z'n tweetjes is voldoende.

Als we weer terug zijn in het pension kunnen we de finale Wimbledon tussen Djokovic-Berrettini bekijken.
Om half zeven gaat Gerard nog even op pad om wat drinken en eten voor vanavond te halen. We hebben nog steeds wat voorraad beleg en geroosterd brood, dus veel is niet nodig. We blijven thuis want er volgt ook nog een voetbalfinale en die wil Gerard zeker niet missen.
Morgen hopen we weer in Frankrijk te zijn.