Arizona 18 - 24 mei 2015 (week 9)

dinsdag 19 mei
Na wat huishoudelijk werk vandaag zoals bed verschonen, wassen, stofzuigen enz. ga ik vanavond niet koken.
Om vijf uur hebben we Skype contact met Linda uit San Diego waar we over een kleine twee weken ons huis mee ruilen om kort te sluiten wanneer en hoe laat we aankomen zodat we elkaar eerst nog in levende lijve treffen voor zij naar Nederland afreist. Hierna hebben we nog even tijd voor een aperitiefje voor we naar het restaurant hier op het park gaan. Dit is ons vorige keer goed bevallen.
We zoeken een plekje op het terras want het is een heerlijke zwoele avond en je hebt hier zo'n geweldig uitzicht over de golfbaan en de grote palmbomen.

De konijntjes spelen ook hier dat het een lieve lust is, net als in de tuin achter het huis. Volgens mij worden het er steeds meer (maar ja, daar zijn het ook konijnen voor).

Het is drukker in het restaurant dan voorgaande keren  maar er is nog genoeg plek om zicht te hebben op een mooie zonsondergang.

woensdag 20 mei
Om half 11 ben ik weer voorzien van een nieuw kleurtje op mijn nagels en is mijn haar een stukje korter. Ja ook hier moet dit bijgehouden worden.
Als ik terug rijd maak ik nog even halt bij één van de truckstops, niet om te fotograferen dit keer maar om een pakje te zoeken.
Ik zal het even uitleggen.
Vorig jaar tijdens ons "pensioen in zicht" uitje hebben we een paar mensen ontmoet die zich bezighouden met Geocaching. Dit is een soort spoorzoekertje dat wereldwijd gespeeld wordt en ook hier in de omgeving blijken volgens de site een paar plekjes te zijn waar zulke pakjes verstopt zijn.
Ik heb me er nog niet eerder mee bezig gehouden, alhoewel het me een leuke bezigheid lijkt.
Dus kom op, ik ga mijn eerste pakje zoeken.
Op de aangegeven plaats start ik mijn App op en wacht op een GPS signaal. Een klein kwartiertje later nog steeds geen verbinding en geef ik het op. Ik kan hier toch niet de hele dag wachten op een GPS verbinding? Mensen zullen wel denken, wat doet dat mens daar al die tijd.
Weer thuis probeer ik de App nogmaals en wat denk je? Ja hoor, natuurlijk, in een mum van tijd heb ik verbinding. Te laat, ik ga nu echt niet meer terug. Misschien een volgende keer als ik weer in de buurt ben.

donderdag 21 mei
Het plan is om vroeg te vertrekken, maar het blijkt redelijk bewolkt te zijn dus even afwachten hoe het zich ontwikkelt. Om half tien gaan we dan toch op weg. Omdat er nog steeds een beetje sluierbewolking is, is het wel lekker om met open dak te rijden.
Bij Eloy is een Skydive centrum gevestigd en als we er in  de buurt rijden zien we een lading divers vlak boven de weg aankomen om vervolgens even verderop een zachte landing te maken.

Als we bij Superstition mountains in de buurt komen is de zon er dan toch. Dit vraagt om schouderbedekking anders kan ik de vellen er vanavond afhalen.

We komen langs het Superstition Mountain Lost Dutchman museum waar we reeds twee keer eerder een bezoek brachten. Goldfield Ghost town blijkt iets verder langs dezelfde weg te liggen. Vreemd dat ons dat nooit is opgevallen want het is duidelijk van de weg af te zien en er staan meerdere verwijzingen.

Gerard en ik hebben daarom zo onze twijfels of dit er vijf jaar geleden ook al stond, we denken van niet, ook al staat op de site dat het sinds 1988 geopend is. Als we er diverse mensen die er werken naar vragen krijgen we ontwijkende antwoorden. Ik weet het zo net dus nog niet. Bij thuiskomst geeft Wikipedia ook geen uitsluitsel.
Maar niettemin, het is een leuk plekje om wat uurtjes door te brengen.

Als we iets te drinken bestellen zien we diverse plastic zakjes met water rond het terras hangen, waarvoor die dienen? Geen idee.

En ook hier kan ik mijn hart ophalen aan oud roest.

We vervolgen, via de kronkelende bergweg met fraaie uitzichten, onze weg naar Tortilla Flat.

Ook hier is wel het één en ander veranderd, veel meer toeristen, meer campsites, picknick-plekken enz. dan vijf jaar geleden. Beetje jammer, het was zo leuk.

zaterdag 23 mei
Tombstone at twilight. Er wordt via de media gewaarschuwd voor druk verkeer omdat het memorial weekend is. Eigenlijk valt het best wel mee. We vertrekken om negen uur en iets meer dan twee uur later rijden we Tombstone binnen. Hier is het wel behoorlijk druk maar het lukt ons toch een parkeerplekje te vinden in de buurt van het feestgebeuren.
Heel veel verklede mensen en ook twee postkoetsen rijden af en aan.

Er worden allerlei kleine toneeltukken midden op straat opgevoerd zoals een caféruzie en natuurlijk een gunfight.
Een aantal dames die ook hier in Tombstone een buikdans laten zien en, heel apart, op muziek van Johnny Cash.
Het is heerlijk om iedereen van een afstandje te bekijken en te fotograferen en dan niet alleen de verklede mensen maar ook de toeschouwers.

Van de buikdansers dit keer geen foto's of filmpje want hiervoor kon ik niet echt een plekje vinden om het goed in beeld te brengen.
We kopen een kaartje voor voorstelling over het bekende verhaal van de gunfight at the O.K. Corral en we kunnen met deze kaartjes ook het diorama bekijken en een fototentoonstelling.
De Earp broers met Doc Holliday.

Deze cowboy is te lang in zijn bad blijven zitten.

Een bende Mexicanen, nu niet op paarden maar op stalen rossen maken de straten onveilig maar bij nader inzien blijken het heel vriendelijke mannen te zijn die zich wat graag willen laten fotograferen.

Het blijft natuurlijk een zeer toeristische aangelegenheid maar leuk om al die mensen verkleed te zien met kleding die enigszins uit deze tijd lijkt te komen.

Ik denk echter niet dat de rollator uit die tijd stamt.

Anders is het op Boothill Graveyard.

Je vindt hier o.a. de graven van de drie omgekomen mensen bij de O.K. Corral en het graf van Dutch Annie, één van de publieke vrouwen van Tombstone.

Het twilight wachten we hier niet af want, behalve dat het donker wordt zal er weinig veranderen lijkt mij.

In de loop van de middag gaan we naar Bisbee waar we bij the School House Inn hebben gereserveerd voor vannacht. We krijgen de Writing Room.

Nadat we ingecheckt en de kamer bekeken hebben gaan we ook het stadje eens nader bekijken. 

Bisbee is een ontzettend leuk bergdorpje met veel statige huizen uit vervlogen tijden met zeer veel hoogteverschil.

zondag 24 mei

Na het overheerlijke ontbijt gaan we terug via Sierra Vista, een andere weg dan we gekomen zijn.
Als we door een prachtig glooiend landschap rijden zie ik opeens langs de weg, op een elektriciteitspaal, een nest waar een volwassen vogel en twee kuikens zitten. Welke soort het is weet ik niet maar er is vast wel iemand die me dat kan vertellen.

Gerard wil dit ook wel eens beter bekijken en even verderop krijgt hij de mogelijkheid om de auto te keren en rijden terug. Het toeval wil dat de paal met het nest redelijk dicht langs de weg staat en aan de overkant een uitsparing is waar we, zonder gevaar voor eigen leven, kunnen parkeren. We steken de weg over en kunnen een aan paar foto's maken van de jongen. Vader (of moeder) vogel is dan al helaas weer vertrokken om de volgende prooi te zoeken.

Bij sommige wegen is het net of je constant op een rollercoaster rijdt, GAAF!. 

Iets voor twee uur komen bij Oracle, hier is het bekende Biosphere 2 gevestigd.

We krijgen eerst een filmpje te zien over het ontstaan en daarna een rondleiding door en over het complex, waarbij ook de technische kant niet wordt overgeslagen.

We lopen via een onderaardse gang van het kascomplex naar een van de "longen" die het complex van verse lucht voorzien. Het is wel oppassen want de doorgangen zijn erg klein.

Na twee uur hebben we grotendeels het complex gezien, ook waar de vier proefpersonen, die hier twee jaar hebben gewoond en testen hebben gedaan, destijds hun vrije tijd doorbrachten.

De keuken ziet er zo modern uit dat het vandaag de dag ook niet zo misstaan.

Binnen het complex zijn uiteraard diverse ruimten voor diverse experimenten en heb je ook een overzicht van de kas van boven af.

Ook buiten het complex zijn leuke dingen te zien.

Een stronk petrified wood wat niet bewerkt of gepolijst is. Hier zou je toch zo maar aan voorbij lopen zonder te beseffen dat als dit eenmaal behandeld is, zo mooi kan zijn.

Eenmaal weer op weg maken we nog een stop bij het monument van Tom Mix. De vorige keer dat we hier langs reden hebben we het blijkbaar niet gezien.

Er is hier ook een picknickplaats aangelegd en op één van de tafels, vlak achter het monument, liggen een aantal blaadjes met wetenswaardigheden over Tom Mix en een gastenboek (met pen).

Moet je in Nederland eens proberen, na een uur ligt er dus niets meer, maar hier kan dat dus gewoon.