Florida > Den Haag 3 - 9 juni (week 12)

zaterdag 3 juni
De zon heeft zich nog niet laten zien vandaag en de straten zijn nog steeds nat. Dat weerhoudt Gerard er niet van om te gaan tennissen.
Ik ga intussen nog een boodschapje doen voor de laatste dag. Ja, jullie lezen het goed, het avontuur zit er bijna op, zonder aanschaf van een RV. We gaan maandag naar huis. Het besluit is al weken terug genomen en het kostte me ook moeite om het te verzwijgen.
De hele toedracht waarom en hoezo? Die deel ik liever alleen met intimi maar het plan is nog zeker niet van de baan.
We rijden nog een paar Walmarts af voor een mini versie van een 5th wheel met truck, want die worden niet naar Nederland verstuurd via hun webshop.

Helaas zijn ze niet in de winkels op voorraad, bestellen en dan zelf afhalen kan op z'n vroegst woensdag. Jammer, dat lukt dus niet meer, dan wachten we wel tot de volgende Amerika reis.
Terugkomen is dus een must. Hoe eerder hoe liever wat mij betreft.

zondag 4 juni
Voor we morgen vertrekken moet er nog wel wat gedaan worden. Het is tenslotte wel de bedoeling dat je een ruilhuis achter laat zoals je het hebt aangetroffen. Dat betekent een laatste keer de vloeren, badkamers en keuken schoonmaken, alle afval weggooien. Afijn je kent het wel, dingen die je thuis ook gewoon doet.
De zon laat zich niet zien vandaag, dat maakt het minder erg dat we binnen zijn.
We doen alles op ons gemak en maken tijd tussendoor om met de laptop te spelen en af en toe een filmpje te kijken.
Koffers pakken.

maandag 5 juni
Laatste ontbijtje, laatste rondje door het huis en dan, au, au, au. Stoot ik keihard tegen het aanrechtblad. Ja, natuurlijk, afgescheurde nagel, tot bloedens toe. Snel een pleister zoeken en verbinden.

We kunnen gaan, het bed is verschoond (heel voorzichtig, om mijn zere vinger te ontzien) en de taxi gebeld. Alsof we er nooit zijn geweest, nou ja, er zullen wat dingen van plaats veranderd zijn omdat ik niet meer weet waar ik ze vandaan heb gehaald, maar verder is alles weer netjes.
Wat achterblijft: Allereerst mijn oude koffer, wat picknickbordjes en bekers, wat kledingstukken, niet oud maar op uitgekeken (in de container), overblijfselen van shampoo, after sun, bodylotion en een halve bus koffie.
Wat meegaat: De nieuwe koffer, gezellig plastic tafelkleed van de Dollar shop,

voorraadje deodorant, magneetjes, Alexa speakers, Bose koptelefoon, nieuwe korte broeken voor Gerard, restje no-see-um spray, fotorolletjes-doosjes met zand voor mijn collectie en wat schelpjes.

Rond twee uur komt de Uber taxi ons ophalen en naar het vliegveld te brengen. Dit ritje kost ons ± $5.75 omdat we een korting krijgen van $15,00 als nieuw lid. Twee jaar geleden hadden we die mazzel ook, maar inmiddels heeft Gerard een nieuw mailadres en is dus een nieuw lid.

Tja, we blijven Hollanders, toch? Nee hoor, alle gekheid op een stokje, de korting ging geheel automatisch. 

We zijn ruim op tijd en hebben dus alle tijd, en ook het incheckpersoneel, om het e.e.a. voor ons uit te zoeken. 

We hebben namelijk twee tussenstops en de koffers moeten in Manchester door ons opgehaald worden omdat de vliegmaatschappij geen deal blijkt te hebben met de maatschappij van onze derde vlucht. Nu is de overstap in Manchester slechts 1½ uur, dat wordt dus krap. De alleraardigste dame informeert of we dan in JFK de koffers kunnen afhalen en van daaruit door kunnen laten vliegen naar Amsterdam, dat kan. 

Er wordt op een gegeven moment omgeroepen dat er vertraging zou zijn in verband met slechte weersomstandigheden aan de oostkust maar de transfers zouden hierdoor niet in gevaar komen want ook die hebben de zelfde weersomstandigheden en vertraging. Uiteindelijk krijgen we toch groen licht en vertrekken we op tijd. 

Byebye Sarasota.

In New York hebben we 2½ uur de tijd en kunnen op tijd het vliegtuig in. Fijn, tenminste als we niet in een file op de runway terecht zouden komen. De rij voor ons is zo lang dat we ruim 1½ uur stilstaan voor we zelf kunnen opstijgen. Daar gaat onze volgende vlucht, net die 1½ uur die we nodig hadden. Ook de vlucht zelf is een crime, slecht weer, veel turbulentie en geen fijne stoelen.

De 6½ uur hakken er aardig in. 

Bij aankomst in Manchester staat er al een dame ons op te wachten met de mededeling dat onze aansluitende vlucht weg is en dat er inmiddels een andere vlucht voor ons is geboekt, vertrek om 14.55 uur, vier uur wachten dus. Dat betekent tevens dat we toch weer onze koffers moeten afhalen, door de douane, opnieuw inchecken, door de douane enz. We worden begeleid naar terminal 3, gelukkig maar want het is anders niet te vinden, je moet zelfs naar buiten, in de regen, straten over om bij terminal 3 uit te komen. 

We hebben nog wat tijd over om iets te drinken voor we kunnen inchecken en door de controle te gaan. 

De wachtrijen daar zijn gigantisch. Streng zijn ze hier ook, strenger dan in New York in ieder geval. Alle vloeistoffen in een doorzichtig zakje, dat betekent ook lippenstiften, mascara, cremes (want dat zijn ook vloeistoffen wordt er omgeroepen), ook alle grote apparaten moeten uit de tas en in de bak, niet alleen laptops maar ook grote fototoestellen, strijkijzers, föhns en waterkokers. Ja, je leest het goed, dat is wat er op borden staat aangegeven. Wie neemt in hemelsnaam een strijkijzer of waterkoker mee in zijn handbagage?

Als we dan eindelijk bij de scanner zijn gaan er bij mij  natuurlijk weer alarmbellen rinkelen, trouwens de eerste keer deze vakantie. Bodycheck, fouilleren, schoenen uit en onder de scanner. Niets te vinden natuurlijk maar het houdt wel weer op.

Zou dit ons vliegtuig zijn?

Onze volgende vlucht staat nog niet aangegeven op de schermen dus weten we niet welke gate we moeten hebben. Ook dit duurt en duurt. Als we bijna de geplande vertrektijd benaderen wordt er aangegeven dat de gate over 40 minuten wordt geopend, OK. maar welke gate staat er dan weer niet bij. Opnieuw wordt er iets veranderd, vertraging van een uur, gate gaat over vijf minuten open, enz. en nog steeds geen gatenummer. Dan komt toch het verlossende bericht, vijf minuten en gate 46. Hèhè, we weten waar we heen moeten. Bij aankomst van gate 46 is alles nog onduidelijk want er staan veel mensen in een groep bij elkaar en niet duidelijk is voor welke gate, tot er wordt omgeroepen dat de vlucht voor gate 44 klaar is om te vertrekken en de mensen moeten opschieten met instappen. Verwarring in de groep, ja, is het echt, kunnen we nu echt weg. Het duurt even voor de mensen voor gate 44 echt doorhebben dat ze weg kunnen wat de groep met de helft doet slinken. Er wordt weer omgeroepen dat het nu final call is voor de vlucht naar Amsterdam bij gate 46, terwijl er nog helemaal niets gebeurt, we staan daar maar.

Na een poosje kunnen we dan toch echt naar het vliegtuig, wel moeten we eerst naar buiten in de kou want er komt geen bus en er is geen slurf, lopen zullen we. Het is gelukkig inmiddels wel droog geworden.

We vliegen onrustig met veel geschommel door het heftige weer maar dan wel op het laatst een geweldige route dwars over Amsterdam heen met de Zuidas en de "poenschoen". 

Het "drama" is nog niet over als we op Schiphol zijn aanbeland, als we de jassen uit de koffer willen pakken merken we dat die niet helemaal droog zijn en ook de koffers zijn nat, zeker ook buitengestaan in Manchester. 

Mijn OV-chipkaart weigert dienst, moeten voor mij een los kaartje kopen. 

De trein naar Delft rijdt niet verder dan naar Den Haag Centraal wegens een stroomstoring tussen Rotterdam en Breda. Dan maar naar Den Haag. 

Trein is uitgevallen, trein komt 5 minuten later. Klopt niets van de berichtgeving want de latere trein die 5 minuten vertraging zou hebben komt op de tijd binnen van de eerdere trein die niet zou komen. Snappen we het nog?

Om 19.30 uur komen we aan op Den Haag Centraal waar Hugo ons staat op te wachten, nadat we hem hebben gebeld vanuit de trein.

Totale reistijd van huis tot huis 22½ uur.

Nadat Hugo weer naar huis is om zijn eten verder te koken bestellen wij een pizza en gaan op de voor ons gewone tijd naar bed.

dinsdag 6 juni

Ik word om iets na vijven wakker en het verbaast me dat het al zo licht is buiten. Dat was in Florida wel anders. Ik kijk nog eens goed op de wekker, en op mijn horloge. Is het echt nog zo vroeg?

Ik keer me nog maar een keertje om en word om 8 uur opnieuw wakker. 

Wat ben ik blij dat ik nooit last heb van jetlag. Ik kan er weer helemaal tegen na een normale nachtrust.

Nadat ik eerst het journaal heb bekeken kleed ik me aan om boodschappen te doen want er moet toch gegeten worden. Back to normal living again.

De keuken hebbedingetjes die ik via AliExpress besteld heb, komen vandaag ook al binnen, goed gepland, vanuit Amerika.

Helaas één artikel in de verkeerde kleur, even contact opnemen met ze.

Voor wie zich afvraagt, wat dit is ? Hier de link (ik betaalde er trouwens wel minder voor). 

Hiermee eindigt het verhaal van onze 12 weken durende reis over Bonaire, Curaçao en Amerika.