Peñíscola 11 - 17 april (week 2)

maandag 11 april
Me siento enfermo.
Volgens mij een nawee van de buikgriep van vorige week. Ik slaap de hele dag en heb het erg koud.
Aan eten moet ik niet denken en wat drinken betreft, verdraag ik alleen water.

dinsdag 12 april
Het gaat een stuk beter. De koffie smaakt weer prima en een broodje gaat er ook wel weer in.
Na wat boodschapjes gaan we lunchen. Wel nog een beetje voorzichtig aan want ik wil niet nog een dag in bed doorbrengen met krampen.
We wandelen nog wat langs de boulevard en komen bij nog een ander zandkustwerk, wat door de maker besproeid wordt om het uitdrogen tegen te gaan. Ook hier gooi in wat kleingeld in het bakje en maak er wat foto's van.

Hier wordt op hoog niveau gewerkt.

Als we tegen vier uur weer thuis aankomen en ik net op het terras nog even in de zon wil zitten met een boekje, zie ik dat de visssersvloot net binnenvaart. Wij weer in de auto en naar de haven.

Wat een drukte, alle visserboten komen bijna gelijktijdig aan en moeten allemaal snel gelost worden.

Helaas is de hal van de visafslag zelf verboden terrein en kan ik daar niet even een kijkje nemen.

De zon schijnt bij thuiskomst niet meer op het terras waar ik mijn  boekje heb achtergelaten dus verhuizen we naar het boventerras dat nog wel in de zon ligt.

woensdag 13 april
We reizen af naar Morella, dat op zo'n 65 km ligt. Deze plaats ligt op ± 1.000 meter hoogte wat inhoudt dat het er een stukje kouder is dan aan de kust. Jasje aan, fototoestel mee en klimmen maar. In de smalle straatjes komt weinig zonlicht wat het, samen met de wind op deze hoogte, nog iets frisser maakt.

 Ergens kom ik ook  nog een collega fotograaf tegen.

 Er is weinig bedrijvigheid hier maar de winkeltjes zien er stuk voor stuk schattig uit.

Na een bakje koffie vertrekken we weer, om te gaan lunchen in Sant Mateu. Hier staat ook best een stevig windje waardoor we niet buiten op het plein maar  binnen in het restaurant gaan zitten.

Bij thuiskomst nog even op het terras zitten en kijken naar de visserbootjes die ook nu weer rond vier uur de haven binnenvaren. Een mooie boom in de tuin van de buren.

Vanavond kijken we naar de film "El Cid", die grotendeels hier in de oude stad gefilmd is, alleen is de stadsnaam voor de film even omgedoopt tot Valencia.

donderdag 14 april
Zoals iedere dag starten we rustig. Ik ben welliswaar al voor half acht op maar maak vooral geen haast. Rond twee uur gaan we pas op weg voor de lunch, dit keer een restaurant onderaan de oude stadsmuur. Doordeweeks zijn hier erg weinig toeristen te bekennen en zijn de straatjes en restaurants grotendeels verlaten. Ook nu hebben we het hele restaurantterras voor onszelf. Als de lunch achter de rug is, beklimmen we de trappen naar het fort om die van binnen te bezichtigen. Voor we bij de ingang zijn lopen we door straatjes die we nog niet eerder hebben ontdekt en vinden steeds nieuwe hoekjes.

In het fort veel trappen op en af, grote vertrekken, die allen, op enkele na, helemaal kaal zijn zonder enige opsmuk.

Als we uitgekeken zijn gaan we richting tuin die ook bij de entreeprijs zit inbegrepen. Helaas is deze niet open tussen één en vijf uur en zullen we een half uur moeten wachten. Dat doen we dan ook, ondertussen genietend van een biertje op het naastgelegen terras. Ook de tuin is, afgezien van de mooie vergezichten op de omgeving, weinig insprerend om te bekijken.

Ook hier weer veel trapjes die naar een dooie muur leiden of een tunneltje dat uitkomt op een stukje bestrating met rondom metershoge muren zonder andere uitgang, zodat je weer dezelfde weg terug moet.

We besparen ons de verdere moeite van ontdekken en vertrekken.
Op de terugweg kopen we nog een krant en gaan naar huis.

vrijdag 15 april
Beetje bewolkt vandaag. Wat gaan we doen? Een bezoekje aan de papegaaientuin in Benicarlo? Ja, waarom niet.
In eerste instantie rijden we zomaar de entree voorbij, niet echt opvallend. We draaien een eindje verderop, om vervolgens het park in te gaan. De show is net begonnen en als we opschieten nemen we er nog wat van mee. Net wat ik dacht. Vogels die kunstjes hebben geleerd voor een paar zaadjes, niet zo mijn ding, maar er wordt wel met respect met ze omgegaan.
We lopen weer naar het begin van het park om de aangegeven route te volgen en vallen van de ene in de andere verbazing. Het park biedt veel meer dan we in eerste instantie denken.

Veel prachtige vogels in een mooi aangelegde tuin. 

Je kunt veel kooien in om de vogels van heel dichtbij te zien en te fotograferen. Terwijl één vogel Gerard probeert af te leiden door iets spannends in zijn oor te fluisteren, nemen twee andere vogels de kans waar om zijn veters los te maken.

Ik moet op een gegeven moment zelfs gered worden van een wel erg enthousiaste grijze roodstaartpapegaai die aan één van mijn oorbellen begint te trekken, en nog hard ook. Zeker boos dat ik alleen foto's wil nemen en geen eten bij me heb. Een van de oppassers weet hem/haar weg te lokken met een handje lekkers.

Bij de gele parkieten breekt er opeens hevig paniek uit, ze beginnen te krijsen en vliegen allemaal op. Ik kijk om me heen wat er aan de hand is en vergeet helemaal om hiervan een foto te maken. Al snel zie ik het gevaar, een langslopende kat.

Ook zijn hier enkele kangoeroes, zelfs albino's, met kleintjes in hun buidel.  

  

We blijven langer dan we dachten en mijn maag begint een beetje te knorren, want ook ik lust nu wel wat. 

In Benicarlo zoeken we een plekje voor de lunch.

Omdat we iedere dag alleen buitenshuis lunchen nemen we het er ook nu weer van. Dit houdt in dat we nog geen enkele avond trek en zin hebben gehad om een volledige maaltijd te gebruiken en beperken we ons tot nu toe met, plakjes komkommer en tomaat, olijven en soms iets van kaas of worst. Ruim voldoende om de rest van de dag door te komen.
Terwijl Gerard de auto door de wasplaats jaagt neem ik een kijkje aan het strand. Tenminste, de waterkant, want hier ligt geen zand alleen maar grote stenen en dat mag de naam strand niet dragen.
Wel wordt er hard gewerkt om dit wat aantrekkelijker te maken door een plankier omzoomd met palmen en wat helmgras aan te planten.
Terug in "ons" dorp, nemen we bij Mandarina een cocktail (de eerste van de vakantie).

Maar dan ook wel een goeie. Een liter Gin punch voor z'n tweetjes.

Het smaakt prima alhoewel er volgens ons niet al te veel Gin in zal zitten. Maar goed ook want dit mag zeker geen gewoonte worden en we moeten de berg nog op. Alhoewel, als je realiseert dat dit eigenlijk maar twee drankjes per persoon zijn, valt het nog mee.

zaterdag 16 april
Vlak voor we weg willen, om dit keer lopend naar de oude stad te gaan, kijk ik nog even naar buiten en zie.....niks. Er hangt een dikke laag mist rondom de kust en even later komt er een stukje van het fort door de mistlaag heen.

Dit geeft het effect van een heus luchtkasteel. 

Ik maak diverse foto's tot Gerard er genoeg van heeft en mij maant om nu toch eindelijk eens te stoppen. O.K. Ik leg het toestel weg en neem hem vandaag verder niet mee.
We lopen de heuvel af en ondanks de nog steeds aanwezige mist is het totaal niet koud en blijft mijn jasje uit. Naar beneden is geen probleem, ik moet nog even zien of ik op de terugweg nog net zo blij ben van ons besluit om te gaan lopen.
Bij de laatste bocht naar beneden staat dit bijzondere beeld.

 

Krantje kopen en, hoe voorspelbaar, een restaurantje zoeken voor de lunch.
We nemen ruim de tijd om te eten en daarna zoeken we een leeg bankje aan de boulevard om de krant te lezen. Daar zitten we dan, als twee rasechte gepensioneerden. Ik wist niet dat het zo lekker zou zijn.
Als na een uurtje de wind behoorlijk opsteekt en de schaduw steeds verder over het bankje schuift, stappen we op, op zoek naar een ander lekker plekje.
Helaas, alle terrasjes, of in de wind of uit de zon. We besluiten maar naar boven te lopen en daar de krant verder te lezen.
De eerste honderd meter bergopwaarts gaan nog wel, maar door de tweede bocht heen wordt het wat steiler en moet ik toch echt regelmatig even pauzeren om mijn hartslag en ademhaling weer op peil te brengen. Na de derde bocht besluit Gerard de auto op te halen. Ja dag, dat laat ik me dus niet gebeuren. Hoe attent ook, want hij weet uit ervaring dat ik er steeds meer moeite mee krijg, maar ik wil er niet altijd aan toegeven. Ik vat de koe bij de horens en loop weer rustig verder. Het laatste stuk is minder steil en als ik bij de laatste bocht ben, komt Gerard er aan, verbaasd dat ik al zover ben gevorderd. Hij kan terugkeren want ook het laatste stukje loop ik wel.

zondag 17 april
Lekker niks vandaag, geen lunch buitenshuis, alleen relaxen en een salade thuis.