Le Tholy in de Vogezen (het begon zo goed)

zondag 8 april
Natuurlijk ben ik al weer ruim voor de wekker afloopt wakker. Gelijk maar doen wat er nog te doen valt zoals was opvouwen, de laatste restjes uit de koelkast halen, afwassen, ... klaar.
Het huis ziet er weer spic en span uit en we kunnen met een gerust hart op weg.
Auto inladen en wederom tot de ontdekking komen dat we weer veel te veel meenemen. Leren we het dan nooit?
De reis verloopt sneller dan verwacht en daarom maken we onderweg nog een extra stop om ergens koffie te drinken voor we onze huizenruilers uit de Vogezen halverwege zullen ontmoeten in het restaurant langs de weg bij Han sur Lesse.
Exact om twaalf uur stappen we als eersten het AC restaurant binnen en proberen hen te bellen wat niet lukt.
Even later zijn ook zij gearriveerd en na handjes schudden en het krijgen van hun juiste telefoonnummer, besluiten we hier niet te blijven want het ziet er zo deprimerend uit dat we een broodje met koffie bij een kiosk halen en kletsen wat over en weer op een picknickbank in de zon.
We geven de huissleutel af en vervolgen daarna ieder onze weg.
Rond half vijf komen we aan bij 'ons' huis voor de komende week.
Eerst maar even in de zon een welverdiend drankje voor we op zoek gaan naar een restaurant.
In Gérardmer lopen we eerst wat straten door voor we onze keus maken.

Bij terugkomst zit de kat Marley (van Bob) op ons te wachten voor zijn eten.

Wij zijn al snel dikke vriendjes en na zijn eten komt hij dan ook direct weer bij me om aangehaald te worden om dan pontificaal bovenop mijn toetsenbord te gaan zitten zodat ik niet verder kan met mijn verhaal.

maandag 9 april
Marley staat al bij de keukendeur te wachten als ik beneden kom. Nadat ik zijn eten heb gegeven en zijn water, met een scheutje melk, heb ververst probeer ik even mijn mail te checken. Ja, dat had ik gedacht. Marley neemt snel een paar hapjes en komt dan gezellig bij me en wil weer op mijn laptop. Die leg ik dan maar weg en acht kilo kat nestelt zich vervolgens op schoot.
Om 10 uur stappen we in de auto richting de kleine cascades van Tendon.

Toen we gisteren langs reden zag ik dat de parkeerplaats helemaal vol stond maar vandaag staat er alleen een camper met twee honden. Wat een mooie plek.
We rijden door naar Épinal waar we de kerk binnen lopen en de straatjes eromheen verkennen.

Ze zijn hier nogal aan het werk en de straten zijn opgebroken, jammer.
Door naar Remiremont, waar we niet uitstappen.
Eten doen we bij Du Fil à L'Assiette waarna we bij Lidl aan de andere kant van de straat wat boodschappen doen.
Als we thuis komen kunnen we lekker nog een paar uurtjes in de zon zitten.

dinsdag 10 april
Somber weer en het heeft geregend. Zelfs de kat blijft nu liever binnen.
Toch gaan we op pad, dan maar regen. We rijden naar La Bresse.
Trotseren de regen en wandelen een stukje, erg leuk is het niet hoor. Uitgestorven en nat. Eten een pizza en gaan weer terug naar huis om dan maar een film te kijken.
Het blijft vandaag koud en nat.

woensdag 11 april

Het heeft vannacht gevroren zoals aan het gras en de daken is te zien, maar de lucht is blauw en de zon schijnt.
Eerst even naar Grande Cascade de Tendon. Ik moet wel wat over boomstronken en grote rotsblokken klauteren om een goede positie te krijgen voor de foto.

Als er wat meer mensen op hetzelfde idee komen is het voor ons tijd om weg te gaan.

Op naar Nancy. Via Google kijk ik wat er vooral niet gemist mag worden en daar gaan we dan ook heen. Bij Place Stanislas is het best wel druk, ook de terrasjes zijn redelijk bezet.

Wij lopen wat straatje rondom het plein door en komen zo ook in de, volgens ANWB genoemde, 'vreetsteeg' oftewel Rue des Maréchaux.

Helaas zijn hier de terrasjes allemaal in de schaduw gelegen wat in de zomer wel lekker is maar nu kunnen het zonnetje best nog wel even hebben. We verplaatsen ons weer naar het plein en hebben nu eigenlijk best wel moeite om nog een leeg tafeltje te vinden. Gelukkig is er nog een gezellig plekje vrij in de zon. Rechts op de foto.

Parkeren naast de grote kerk heeft hier zo zijn nadelen, vooral als je wat langer geparkeerd staat.

De 'schijtlijsters' hebben hun best gedaan.

Voor de terugweg nemen we andere route, gezellig langs allerlei kleine dorpjes en landerijen.
Als we thuiskomen en nog even van de zon willen genieten, blijkt er toch net een beetje teveel wind om aangenaam te zijn.

donderdag 12 april

Markt in Gérardmer. We zijn nog maar net op de markt aangekomen of ik heb mijn eerste aankoop al gedaan. Een Wowbrella.

Deze  stond al een poosje op mijn lijstje om aan te schaffen maar was ze nooit eerder 'in het wild' tegengekomen. Het marktje is niet groot en geuren van allerlei soorten kazen, worsten en kruiden komen ons tegemoet. We houden het snel voor gezien, wat voornamelijk te danken is aan de koude wind.
We kruipen de auto weer in en gaan richting waterval de Pissoire. Bij het hoogste kerkje van de Vogezen in Haute du Tôt zetten we de auto neer en gaan op pad.

Volgens de aanwijzingen op internet moet de route gemarkeerd zijn. We wandelen een prachtig bos in en het pad is aangenaam vlak.

Bij een splitsing twijfelen we, welke kant moeten we nu op? Markeringen hebben wij niet gezien en het pad rechts is geblokt met grote takken, dan maar links af. Even later is hier geen pad meer te vinden en, om niet helemaal te verdwalen in dit eenzame bos, gaan we dezelfde route weer terug tot de splitsing.

We kijken nog eens goed naar aanwijzingen maar die zijn er niet. Ook de optie om via Google Maps de weg te vinden lukt niet vanwege het ontbreken van signaal. Nou ja, jammer dan, we gaan maar weer terug. Dan maar geen waterval. Inmiddels zien we dat ook andere mensen bij de splitsing aangekomen zijn, die net als wij, twijfelen welke kant op te gaan. Of zij de eindbestemming wel hebben bereikt zullen we nooit weten.
Inmiddels is de lucht bijna strak blauw geworden en de temperatuur loopt lekker op. We gaan dan ook na een lunch in een nabij gelegen restaurant, lekker in de tuin zitten.

vrijdag 13 april
De ochtend begint zoals meerdere ochtenden hier, met regen. Dit keer niet zo erg want we hebben wat huishoudelijke taken te verrichten.
Tegen de middag is het droog maar nog geen zicht op blauw.
We blijven vandaag hier.
Tegen de avond krijgen we dan toch nog een mooie lucht te zien met een beetje zon.

zaterdag 14 april
Alweer de laatste hele dag hier in de Vogezen. Een week gaat toch heel snel hoor.
We rijden eerst naar Col de la Schlucht,

drinken daar vlak bij de skilift een kop koffie en gaan dan door naar Hohneck. Hier hebben we een prachtig uitzicht en de zon schijnt ook nog eens, wat wil je nog meer.

Als we na de lunch (die trouwens niet erg aan ons was besteed) teruggaan, wil ik nog even stoppen bij een leuk plekje dat ik op de heenweg had gezien. Had ik dit maar nooit gezien, want het loopt enigszins catastrofaal af.
Hier is nog niets aan de hand.

We parkeren de auto, steken de weg over en lopen door een erg leuk stukje bos, langs een stroompje met een leuk stenen bruggetje. Ik loop voorzichtig want de grond is hier erg oneffen met veel boomstronken en wortels.

Bij het bruggetje aangekomen vermoed ik dat ik vanaf dat bruggetje wel een leuk standpunt zal hebben  om het stroompje op de foto te nemen. Ik kijk goed waar ik mijn voeten zet en probeer het natte gedeelte te ontwijken, dat lukt. Nu nog een groot enigszins schuin aflopend rotsblok trotseren en dan, ... gaat het mis. Ik glij weg en weet meteen, foute boel. Ik val en mijn linkervoet staat in een wel heel rare knik. Pijn doet het niet maar het is niet goed. Ik roep zo hard ik kan naar Gerard, die al een eindje was doorgelopen, die snel terug komt om te kijken wat er is.
Het bewuste bruggetje met de gewraakte rots (rode pijl) en het trappetje (blauwe pijl).

Ja, wat nu. Gelukkig komen er net twee toeristen uit Strasbourg aan, in het verder zo stille gebied, en die bellen een ambulance. Ook blijven zij bij ons tot die er is, ik nagekeken ben en ingebonden, vervolgens door sterke mannen naar de ambulance wordt gedragen, via een smal trappetje, waarbij een van de mannen ook uitglijdt en ik half bovenop hem terecht kom. Nadat ik in de ambulance ben geschoven, waarbij mijn hoofd ook nog eens ergens tegenaan wordt gestoten, kunnen we op pad naar het ziekenhuis in Gérardmer.
Hier worden foto's gemaakt en blijkt dat mijn enkel op twee plaatsen is gebroken. Die moet dus in het gips. Ik krijg een roesje en wat, niet nader bekende druppeltjes via een suikerklontje toegediend en als er wordt gevraagd of ik al minder pijn voel, maar door dat mondkapje me niet verstaanbaar kan maken, haal ik het van mijn gezicht weg en probeer aan Gerard duidelijk te maken dat alles goed gaat en merk dan dat ik al behoorlijk met dubbele tong praat waardoor ik het verder maar voor gezien houd. Er komt geen zinnig woord meer uit, de verdoving doet zijn werk dus goed.
Als ik merk dat het zover is dat de verpleger aan mijn been zal gaan trekken om deze weer in vorm te krijgen, sluit ik mijn ogen want dat hoef ik niet te zien. Ik merk wel hoe het afloopt.
Als ik ingegipst ben, ben ik weer helemaal bij de tijd. Geen centje pijn gehad.

Ik krijg nog een spuitje tegen trombose, een recept voor pijnbestrijding en krukken en we kunnen weg.

Als we in het huis zijn bellen we maar direct het thuisfront en de mensen uit de Elzas waar we morgen mee zouden ruilen, dat het helaas niet door kan gaan want terug in Nederland zal ik ook nog geopereerd moeten worden.

zondag 16 april
Het kostte gisteren heel wat moeite om boven te komen maar tree voor tree is het dan toch gelukt.
Ook heb ik, na wat pijnstillers, redelijk geslapen. Naar beneden ging iets makkelijker.
Als Gerard de auto heeft ingeruimd en alles in huis nog even heeft nagelopen, zitten we om 9.00 uur paraat om weg te rijden. Ben benieuwd hoe het zal gaan, die bijna 600 km.
Wonderwel gaat het, met een beetje heen en weer geschuif af en toe, goed.
Een sanitaire stop onderweg laten we maar schieten want meestal moet je wel een trap af en dat zie ik mezelf niet doen zo tree voor tree op mijn billen schuifelen a plain public.
Rond 3.00 uur rijden we onze straat weer in. Hèhè, opluchting.