Arizona 11 - 17 mei 2015 (week 8)

maandag 11 mei

We gaan naar het zwembad. Er is plek genoeg want het is, op z'n zachtst gezegd, niet zo druk.

Het water is wat aan de warme kant dus lekker afkoelen is er niet bij, dan maar denken dat het verfrissend is. 

We installeren ons hierna in de schaduw en beginnen aan ons boek.

Tegen elf uur echter stroomt er wat, voornamelijk vrouwelijk, publiek binnen. De reden is dat er een Aqua Aerobics les op het programma staat en of ik ook mee wil doen. Nou, eerst maar eens kijken hoe dat gaat. Vanaf mijn luie stoel houd ik alles scherp in de gaten en, het ziet er goed uit. Thuis maar eens kijken of er ook pool noodle en halters liggen, dan kan ik de volgende keer ook mee doen.
Als het clubje na een uur klaar is en de zon steeds meer achter de wolken verdwijnt gaan wij er weer vandoor.
Helaas, er liggen geen attributen in huis om mee te kunnen doen.
Ik denk er over om deze, bij aankomst in Nederland aan te schaffen en mij aan te melden voor een dergelijk clubje in het zwembad bij ons. Ik heb inmiddels al via internet informatie verzameld  over de mogelijkheden.

Het is leuk dat je vijf maanden van huis bent en alles ruim van te voren goed hebt gepland, maar soms blijven er toch wat dingentjes over die wat extra aandacht nodig hebben.

Wie gaat wanneer weg en hoe is dan de sleuteloverdracht geregeld. Allemaal, gelukkig kleine dingen die echter wel goed geregeld moeten zijn, dus nog een keer extra contacten leggen met de gasten en voorstellen of dit direct onderling geregeld kan worden. Tot nu toe lijkt alles goed te gaan.
De meeste gasten hebben al vaker met dit bijltje gehakt en weten hoe dit op te lossen.
Omdat je er zelf niet bij kunt zijn moet dit wel allemaal naar behoren afgehandeld worden.
Hier heb ik soms een behoorlijke dagtaak aan. Maar, ik heb het er maar wat graag voor over.

dinsdag 12 mei
Zoals gisteren al vermeld ben ik vandaag dan ook bezig met contacten leggen tussen twee partijen en mailtjes sturen met gegevens over van alles en nog wat. Foto's van Hugo en Ferry, zodat ze herkend worden door de gasten als ze op Schiphol door één van hen worden opgehaald. Foto van de auto, zodat men niet hoeft te zoeken bij welke auto de lampen gaan knipperen als de sleutel wordt geactiveerd, enz. enz.
Gerard heeft vandaag alvast een huurauto gereserveerd voor onze volgende reis naar San Diego. Dit duurt nog wel even maar je kan het alvast maar geregeld hebben.
Als we vanmiddag toch boodschappen doen, gelijk maar even langs rijden zodat we weten waar we die dan kunnen ophalen.

Sinds we hier zijn wordt er aan de golfbaan vlak voor ons terras gewerkt. Om zes uur in de ochtend beginnen ze al, en dat gaat niet altijd geruisloos. Vooral het storten van de keien maakt veel lawaai. Keien in een metalen bak, hoe vervelend is dit.

Ik begrijp natuurlijk dat er gewerkt moet worden aan het onderhoud maar soms ontgaat mij de logica. Eerst stenen weghalen, die op een heel ander deel van het terrein lossen, dan de grond besproeien met een tankwagen, egaliseren en vervolgens worden de stenen weer opgehaald en hier weer teruggestort. Waarom?  Dit kan volgens mij toch veel efficiënter.

woensdag 13 mei
Het moet eigenlijk niet gekker worden, het is 30 graden buiten en ik maak hachee. Er is één nadeel, ik kan hier nergens rode kool met appeltjes vinden om erbij te serveren.

Ondanks het gebrek aan rode kool (maar wel met een rode lucht) smaakt de hachee prima, ook bij 30 graden op het terras.

donderdag 14 mei
Me time.
Camera mee en op zoek naar wat dan ook. In Arizona City cruise ik wat straten door, mooie huizen, maar weinig fotogenieks. Bij New Image Hair & Nail Salon een afspraak gemaakt voor volgende week.
Als ik op de terugweg ben moet ik voor een stoplicht wachten en zie in mijn spiegel dat er een grote auto achter me stopt. Een politieauto wel te verstaan. Ineens zet hij zijn zwaailichten en sirene aan.
O, o, wat heb ik gedaan, ik ben me van geen kwaad bewust. De politieauto draait om me heen en spurt er vandoor. Aan de andere kant van het kruispunt gaan de lichten en sirene weer uit en rijdt hij gewoon verder. Zeker te laat voor een lunchafspraak.
Terug in Casa Grande neem ik een kijkje bij Sam's Club. Dit is een soort groothandel zoals bij ons de Makro. Niet erg interessant voor ons.
Ik kom zonder foto's weer thuis.

vrijdag 15 mei
De weersvoorspellingen zijn niet erg goed voor de komende twee dagen. Net nu we naar de Payson rodeo willen en daar ook een hotelkamer hebben gereserveerd.
We vertrekken om half negen, het is niet echt warm maar af en toe komt toch de zon even door de bewolking heen.

Via de SR-87, bij Phoenix rechtsaf. De weg gaat door de bergen met heel veel, en dan bedoel ik ook heel veel, Saguaro's en Palo Verde's (als je mijn blog goed hebt gelezen weet je nu wel wat dat zijn), mooie vergezichten en weinig verkeer. Dit is echt genieten.
Bij het infocentrum halen we kaartjes voor de rodeo en wat verdere informatie over de omgeving. We hebben nog wat tijd stuk te slaan en rijden nog wat rond, stappen her en der even uit en besluiten toch maar een paar regenponcho's aan te schaffen voor vanavond. Het rodeoterrein is in de buitenlucht en onze jacks en paraplu beschermen niet onze benen als we gaan zitten.
Het restaurant bij het vliegveld met goed uitzicht op de start- en landingsbaan ligt er verlaten bij, weinig activiteiten van de kleine vliegtuigjes met dit weer vandaag . Het heeft dus weinig zin om hier binnen te gaan. We drinken ergens anders koffie, eten wat, tanken de auto maar weer eens vol en gaan uiteindelijk onze hotelkamer opzoeken.
Om zeven uur begint de rodeo. We zijn al even langs gereden om te zien waar het is en waar de auto geparkeerd kan worden. Het is haast vanuit het hotel aan te lopen.
Even twijfelen we of we wel zullen gaan, het regent nu al twee uur behoorlijk hard.
Natuurlijk gaan we, de hotelkamer is ook niet erg inspirerend om een hele avond door te brengen. Dan te bedenken dat we voorgaande jaren alleen maar in motels sliepen (we zijn nu enigszins verwend) alhoewel, ik kan nu wel heerlijk breeduit in een "eigen" bed slapen.

Om zes uur richting rodeo. Het is nog allesbehalve druk en we kunnen de auto dan ook op de eerste rij parkeren. Handig als we weer weg gaan. Op het terrein zelf staan diverse standjes met eten, drinken en cowboykleding.

Het geeft een beetje trieste aanblik, zo weinig mensen en overal plassen water.
De poncho's komen goed van pas, ze zijn alleen wat aan de korte kant (zeker voor Gerard) zodat we er niets aan hebben als we willen zitten.
Goed voorbereid op kou en nattigheid; T-shirt, trui, jack, poncho, ik lijk wel een Michelin mannetje.
Vanaf nu GEEN onflatteuze foto's meer van mij, kortom mij zie je niet veel meer, dit is echt 1 van de laatste.....

Om zeven uur begint de voorstelling en zoeken we een plekje aan de reling, we gaan niet op de tribune zitten want die is natuurlijk ook helemaal nat.

We zien kinderen die op een stier rijden, cowboys die lasso werpen en stieren met de lasso vangen en vervolgens op de grond de poten vastbinden, maar het leukst is toch wel de kleine kinderen die, met helmpje op, zo lang mogelijk moeten proberen om op een schaap te blijven zitten. Ze zien er na afloop niet meer uit, van top tot teen onder de modder.
Dit alles wordt geanimeerd door een clown met wel heel slechte grappen.
Inmiddels anderhalf uur verder, verkleumd en met natte voeten, gaan we er weer vandoor. Nu is het wel prettig om vooraan te staan, we kunnen zo weg rijden op zoek naar een warme plek waar we iets kunnen drinken, want de warme chocolademelk op het terrein hebben we maar weggegooid, niet te pruimen.
We belanden in Geraldo's, nemen een rode wijn en een Calamari Fritti. Jammer dat er ketchup bij geserveerd wordt i.p.v. aioli maar zonder sausje smaakt het ook goed.
Inmiddels weer op temperatuur gekomen gaan we terug naar ons hotel. Als we van het parkeerterrein wegrijden zien we een sneeuwschuiver langs komen, het moet toch niet gekker worden. Dit hebben we echt nog niet eerder meegemaakt in mei hier in Arizona.
Gerard moet nog even in bad, maar zoals zo vaak in motels, het bad is zo laag en kort dat je maar tot de helft van je lichaam (en opgevouwen) onder water ligt.

zaterdag 16 mei
We zijn een beetje laat vanochtend, maar wat geeft het, Vlak naast ons motel kunnen we ontbijten. Het is hier al behoorlijk druk en er staan ook auto's met een laag sneeuw op het dak, dat belooft wat voor ons vervolg naar Sedona.

Inderdaad hoe hoger we komen hoe slechter het weer.

In de buurt van Camp Verde dalen we we weer en hebben een uitzicht over het land alsof je vanuit een vliegtuig kijkt, geweldig. Ook komt er steeds meer blauw in de lucht.

Hier gaan we koffie drinken en laat Gerard een nieuwe batterij in zijn horloge zetten.

Eenmaal in Sedona zelf is het nog beter, al geven deze beelden misschien een andere indruk.

We bezoeken een arts & crafts marktje (leuk hè, die rose wolken, mijn  mobieltje had blijkbaar een gekleurde bril op).

Het komt er nu toch eindelijk van, we nemen een kijke in Tlaquepaque.

Hier zijn we nu al zo vaak langs gereden en nooit een bezoekje gebracht. Dit keer komt Gerard er niet mee weg. Leuk plekje met mooie pleintjes en bijzondere bomen, veel ateliers en diverse restaurantjes.

Nog even een paar stops voor wat foto's. 

Dit keer niet, zoals eerdere keren, een foto van dichtbij of binnenin de Chapel of the Holy Cross maar één vanaf een afstandje.

Bye, bye, Sedona, tot de volgende keer.

Het begint toch weer te regenen als we op weg gaan naar Flagstaff.

We maken een stop bij Oak Creek Canyon overlook, waar meerdere natives hun standjes met sieraden hebben staan, goed beschermd tegen de weergoden.

Je hebt hier een geweldig uitzicht over de omgeving en de weg die hiertoe leidt.

Prachtig allemaal die grootsheid maar ook in minder grote dingen schuilt iets moois, zoals dit mos op een steen.

We vervolgen de reis en als we Flagstaff binnenrijden zien we dit: dikke wolken, regen en sneeuw op de berg.

Het is inmiddels drie uur en we hebben nog niets gegeten sinds vanochtend. We gaan bij Galaxy eten, for all time's sake.

Nee dit exquise manifest van Amerikaanse haute cuisine besluiten we maar aan ons voorbij te laten gaan, sowieso zijn toetjes niet zo ons ding.
We halen wat informatie bij het visitors center en gaan de binnenstad in. We moeten nog iets uitzoeken via internet en dit kan natuurlijk in de bibliotheek, waar we gebruik kunnen maken van hun wifi. We zijn net op tijd want om vijf uur sluiten ze, zo zegt de jongeman die ik de juiste richting er heen vraag. Als we vlug zijn kunnen we nog net een kwartiertje zoeken. Om vijf uur wordt er echter omgeroepen dat de bieb over een uur zal gaan sluiten. Dat scheelt weer, hoeven we niet echt te haasten.
Dilemma, blijven we hier of gaan we verder. We checken bij het Weatherford hotel of er nog een kamer vrij is, helaas helemaal vol. Jammer hoor, want hier zijn wel veel leuke koegjes en restaurantjes waar wij wel de avond kunnen doorkomen. Wat nu?
We gaan naar een andere toeristische trekpleister: ghost-town Jerome, zo'n 100 km door de bergen.
Onderweg er naar toe komen we in een regenbui terecht zoals we nog nooit eerder hebben meegemaakt.
Dit is een tijdje erna want tijdens de bui zelf hebben we amper zicht.

Op een gegeven moment zijn we bijna stuurloos door aquaplaning. Wij hebben nog geluk, alleen een schuiver. Vlak nadat dit ons overkomt, zien we een auto de berm in rijden die blijkbaar minder geluk heeft. Alles blijkt goed af te lopen want hij lijkt weer heelhuids zijn weg te kunnen vervolgen.

Jerome, wat een geweldig leuke plaats is dit, jammer alleen dat ze maar één hotel hebben dat, uiteraad ook volgeboekt is. Niet dit huis hoor maar aan de andere kant van de straat.

Het ligt behoorlijk hoog maar dan  heb je wel zulke mooie vergezichten met zowaar plekken waar de zon schijnt.

We proberen nog wat andere motels in het nabij gelegen Cotonwood die blijken echter ook allemaal vol te zitten.
Het is inmiddels toch wel wat laat geworden en we weten het niet echt meer. De uiteindelijke beslissing maakt Gerard om dan toch maar terug te gaan naar Casa Grande, 165 miles.
Heel erg blij ben ik hier niet mee. Ik rijd niet graag in het donker en zeker niet op een weg die je niet kent, maar wat kan er gebeuren, het is alleen maar snelweg.
Er gebeurt ook niets, maar opletten blijft nodig want soms staat er een auto, zonder alarmlichten ineens aan de linkerkant van de weg stil, zie je politie met knipperlichten aan de kant van de weg die waarschuwt voor zware windstoten en stofwolken (trouwens niets van gemerkt), auto's die zomaar langs de kant van de weg stoppen zonder enige richtingaanduiding, enz.
Het weer is echter op de terugweg heel prima, zonder regenbuien.
We rijden exact om tien uur de garage in. Ons gepland retourtripje via Apache Trail en Tortilla Flat houden we nog tegoed. Hebben we al eerder bezocht maar een keertje extra is nooit weg.


zondag 17 mei
De zon schijnt weer als vanouds en het is weer 30+.

Dat het bij een golfspelletje soms hard aan toegaat is te zien aan het golfballetje dat tegen de pui van het huis is geslagen en daarbij vastgeplet zit.

Zonnebed, badlaken, zonnebril en boekje. Ik ben er klaar voor.