Californië 13 - 19 juli (week 17)

maandag 13 juli
We gaan vandaag naar het op ca 150 km afstand gelegen bekende  Lake Tahoe. We beginnen aan de noord-west kant en dan langs het grote meer naar het zuiden waar Gerard een motel heeft geboekt voor vannacht.
Maar eerst gaan we koffie drinken in Truckee. We blijven er maar kort, net lang genoeg om ook iets te eten voordat de parkeermeter afloopt.

De weg naar het zuiden van het meer loopt soms heel dicht langs de oever maar vaak via behoorlijke hoogtes met prachtige uitzichten over het meer.

Jammer dat er zo veel aan de weg wordt gewerkt want regelmatig worden we naar één baan geleid. Ons uiteindelijke doel is South Lake Tahoe, direct aan de state-line met Nevada, en in Nevada mag gegokt worden wat duidelijk te zien is want net aan de staatsgrens staan dan ook diverse hotels met casino.
We checken in bij het motel en gaan bij het bijbehorende privéstrand kijken, wat wel iets verder ligt maar een optie biedt om morgen een paar uurtjes door te brengen.
Op het bijgelegen terras drinken we een biertje uit een jampot en eten er humus met stukjes pitabrood en rauwkost bij.

 's-Avonds gaan we lopend naar Harrah's om te eten, zij hebben een restaurant op de 18e verdieping met een mooi uitzicht over het meer.

 We wachten op de zonsondergang maar die is vanavond niet zo spectaculair. 

Als we terug richting motel gaan, lopen we eerst nog wat straatjes door waar het gezellig druk is en bij sommige restaurantjes treden er muziekbandjes op.

dinsdag 14 juli
Gerard wil zwemmen maar we hebben eerst nog wat tijd stuk te slaan omdat het zwembad pas om tien uur open gaat en we zelfs pas om elf uur het privéstrand op kunnen. We wachten niet op onze kamer maar toeren wel wat in de omgeving op zoek naar leuke plekjes. Die zijn er genoeg, maar overal wordt er een behoorlijke entreeprijs gevraagd om de auto er te mogen parkeren terwijl we voor ons strandje een toegangskaart hebben, dus dat gaat het niet worden. Na de tank vol te hebben gegooid is het intussen toch al bij elven geworden en gaan we naar het privé-strandje. We parkeren vlakbij de ingang en zoeken een plekje dichtbij een boom voor wat schaduw, mochten we die nodig hebben.

Een uur of 2 later houden we het voor gezien en pakken alles weer in.
Langs Safeway om het één en ander in te slaan voor een lunch/pick-nick en we kunnen verder.
Laatste blik op het meer. Het water heeft hier drie verschillende kleuren.

Nu nog een leuk plekje zoeken.
Na de pick-nick via de US-50 terug naar Sacramento.
Gerard heeft afgelopen nacht niet goed geslapen en dit breekt hem nu een beetje op. De weg is mooi maar met al die bomen blijkt het zo rustgevend te zijn dat het ons beiden moeite kost om de ogen open te houden. Halverwege stoppen we dan ook om de benen te strekken en wat water te drinken. Weer helemaal wakker rijd ik het laatste stuk naar huis.

donderdag 16 juli
Op  weg naar Lake Tahoe kwamen we langs het plaatsje Auburn, en zo vanaf de weg te zien was het wel een bezoekje waard. Vandaag gaan we er dan ook heen.

Natuurlijk ook hier weer een historisch gedeelte, zoals in zoveel plaatsen waar we doorheen rijden. De één leuker dan de ander, maar Auburn is wel een aardige.

Op onze rondreis van vandaag rijden we over de mooie Highway 49 en de kortste Highway 153.

Zo komen we ook nog bij het momument in Coloma van James W. Marshall, die hier in 1848 als eerste goud vond en daarmee de beroemde en beruchte Californische Goldrush veroorzaakte.

In Placerville, vroeger ook bekend onder de lugubere naam Hangtown waar ook een historisch deel volgepropt met leuke tweedehands en antiekzaakjes te bewonderen is, besluiten we te gaan lunchen.

Misschien komt het door de warmte van vandaag (92°F) maar we worden zowaar op de terugweg alweer ietwat slaperig, gelukkig zijn we inmiddels vlak bij de supermarkt in de buurt van ons verblijfsadres om weer wat boodschappen in te slaan en we komen in de koele winkel weer snel helemaal bij.

vrijdag 17 juli
Het wordt alweer erg warm vandaag maar we gaan toch maar naar de California State Fair,die voor de verandering eens vlabij ons adres gehouden wordt en waar vandaag ook nog eens Senior Saving Fridays geldt.

Onze leeftijden geven aan dat we nu ook echt tot de oudere garde behoren en waarom zou je er dan geen gebruik van maken.

Het hek gaat om tien uur open en dan zijn we er ook. Lekker rustig nog, maar dat zal snel anders worden.
Nu is het nog helemaal leeg maar als wij gaan eten zit het hier vol. Ventilatoren met verneveling zorgen voor de nodige verkoeling.

Nu moet je niet denken dat vandaag alleen maar ouderen aanwezig zijn want er lopen heel wat jonge mensen rond al of niet met kleine kinderen. Er is dan ook voor elke leeftijd wel iets interessants te zien.

Het evenement bestrijkt een gigantisch groot terrein, verdeeld in diverse onderdelen zoals een agrarisch deel met dieren zoals koeien, geiten enz., bloemen en planten, kinderamusement, kermisattracties en een deel waar vooral eettentjes staan.

Er is ook een afdeling waar dieren worden gekeurd en dan moet je natuurlijk wel zorgen dat jouw dier er tip-top uitziet. Er wordt gekamt, geborsteld en gewassen.

We kijken bij alle onderdelen rond, maar genieten vooral van de exposities met studentenwerk over o.a. fotografie, 3D visualisatie en houtbewerking.
Ook leuk is te zien hoe studenten van gewone bbq's iets ludieks maken.

Na verloop van tijd moet ik steeds vaker even gaan zitten om bij te komen van de warmte en om mijn been wat te ontlasten.

Zo te zien hebben de (prachtige) paarden daar geen last van.

Overal staan portable wastafels waar je je handen kunt wassen als je b.v. dieren hebt geaaid of anderszins smoezelige handen hebt gekregen. Goed geregeld en er wordt ook goed gebruik van gemaakt, al is dat hier nou net even niet te zien.

Nadat we bij het enige Griekse eettentje een Gyros hebben gegeten en de kleur van mijn hoofd inmiddels grote gelijkenis vertoont met een rijpe tomaat is het tijd om weg te gaan. De hoop dat hier ook een lage luchtvochtigheid zou zijn zoals in Arizona, blijkt helaas niet het geval.
Maar eenmaal thuis bij de airco en een extra ventilator bereik ik snel weer mijn originele kleur.

zondag 19 juli
Vandaag hebben we weer een gesprek met het thuisfront en de vraag komt of we nog steeds graag in Amerika zouden willen wonen, als we hier een positief antwoord op geven komt de volgende vraag; ondanks het matige internet? Ja, dat is inderdaad een probleem, iedere keer weer. De beste verbinding heb je hier 's ochtends vroeg maar vanaf  's middags een uur of drie is het over en wordt je geduld danig op de proef gesteld. Wonder boven wonder kunnen we het gesprek met hen een half uur rekken tot het echt slecht wordt, maar het erg vroege Skype gesprek (om zeven uur) met Hans in Canada moet na iets meer dan vijf minuten al worden gestaakt, zelfs zonder beeld is het niet te volgen.
Iedere keer loopt het vast of stopt zelfs helemaal.
Hoe denkt de gemiddelde Amerikaan er trouwens zelf over? Zal het toch eens vragen.