Florida 20 - 26 mei (week 10)

zaterdag 20 mei
We gaan naar de Warm Mineral Springs, dus tas pakken, handdoeken erin en gaan.
Als we aankomen en de $ 20,00 p.p. hebben betaald kunnen we ons omkleden in de gedateerde kleedruimtes. We komen op een mooi groen terrein uit waar overal stoeltjes staan maar geen enkele is onbezet.

Gerard terug naar de auto om onze stoeltjes te halen. We zoeken een plekje onder de bomen en kijken eerst wat rond. Wat me direct opvalt is dat het wel heel erg gezapig lijkt, iedereen dobbert wat in kringetjes rond en allemaal met hoedjes of petjes op.

Dat dit een enorme trekpleister is voor voornamelijk Oost-Europeanen blijkt uit dat we geen Engels horen spreken, de hele tijd dat we er zijn.
Gerard gaan even mee dobberen en ik neem mijn boek er maar weer eens bij. Het is wel heerlijk rustig, geen luide stemmen of schreeuwende kinderen. Het gros van de mensen is ook duidelijk van een wat rijpere leeftijd (dat zeg ik toch maar weer netjes).
Ik heb moeite om mijn ogen open te houden en ook Gerard is inmiddels in dromenland aangekomen.
Voor we onze hele dag verslapen stappen we maar weer op. Inmiddels zijn er nog maar weinig mensen en dus nu wel stoelen zat.

We rijden nog naar Port Charlotte, maar onze navigatie brengt ons niet waar we willen en we keren dan ook na een poosje zoeken weer terug. Eerst maar ergens eten. Vandaag heb ik trek in zoetigheid, geheel tegen mijn gewoonte in, en eten we pannenkoeken met banaan en blauwe bessen bij Ihop. Om het niet nog erger te maken drink ik er alleen water bij.

maandag 22 mei

Voor de tweede keer gaan we naar Sharky's On The Pier, maar nu om er te lunchen.

Als we dat gedaan hebben lopen we nog even de pier op om te kijken of de vissers wat vangen.

Deze heeft wel wat gevangen maar heeft moeite om het weg te krijgen.

De vangst valt een beetje tegen bij de vissers want de dolfijnen blijken ook in de buurt en pikken alle vis, en soms ook het aas, weg.

We lopen langzaam weer terug en stappen in de auto.

Op de terugweg wil ik nog een straatje in wat ik van de week gezien heb en op het water uitkomt, maar W. Bay St. gaat halverwege over in een zandpad en er kan niet gekeerd worden.
We proberen het iets verder bij Main St., die loopt wel door tot het water maar het enige dat daar te zien is, is een pier waarvan je kunt vissen. Niet heel interessant dus.

dinsdag 23 mei
Nadat ik mail gecheckt heb ga ik een eindje wandelen. Het is bewolkt maar wel warm en hier op het park is het erg rustig. Veel snowbirds zijn vertrokken en het lijkt wel of ik het hele park voor mij alleen heb. Af en toe kom ik langs een onderhoudsman maar daar blijft het ook bij.
Deze scharrelaar zoekt wat te eten langs de kant van het water tussen de mangroven.

Er zijn hier witte, rode en zwarte mangroven maar ik zie geen verschil.

Bij de gazebo blijf ik een tijdje zitten en hoor ik diverse keren een plons in het water.

Het blijken vissen te zijn die eruit springen en iets verder weer neer plonsen. Het gaat zo snel en je weet ook niet waar en wanneer ze komen, dus vastleggen lukt niet.

Als ik terugkom gaat ook Gerard er even tussenuit om te fietsen en vervolgens te kajakken.
Als we 's avonds een film kijken zie ik vanuit mijn ooghoek buiten op de tuinstoel iets bewegen.
Ik loop er voorzichtig heen en zie een kikkertje loeren op de insecten die tegen het horrengaas aan zitten.

Heel stil zit hij/zij te loeren totdat de juiste tactiek is bepaald en de sprong wordt gewaagd.

Goed zo kikkertje, eet ze maar allemaal op.

woensdag 24 mei

We gaan vandaag naar het Classic Car Museum. 

Fred Flinstone heeft ook zijn bolide aan het museum gedoneerd.

Als we kaartjes kopen hoort de dame achter de kassa aan onze tongval dat we niet Amerikaans zijn en vraagt of we uit Duitsland komen. Het blijkt dat zij van origine een Duitse is en begint honderduit tegen ons te praten over hoe zij in Amerika is verzeild geraakt. Wellicht heeft ze lange tijd geen Duits gesproken en is blij dat zij in haar geboortetaal uiteen kan zetten dat zij al meer dan 50 jaar hier woont en dat haar ouders in de oorlog gesneuveld zijn.

Als er geruime tijd na ons een ander stel het museum binnenloopt en bij toeval ook nog Duitsers, kunnen wij eindelijk het museum gaan bekijken en kan zij haar verhaal aan de volgende gasten kwijt.

Het museum is niet al te groot maar heeft wel een aantal bijzondere items in de collectie.

Gerard's favoriet, de Pontiac uit 1957.

Wij nemen ook een kijkje bij de nog te voltooien projecten.

Het is toch prachtig dat het interieur van deze auto ook helemaal afgestemd is op het exterieur qua kleur. Zelfs van de autogordels.

Trouwe lezers van mijn blog weten inmiddels dat ik een zwak voor klassieke auto's heb en altijd, na een bezoek aan een dergelijk gebeuren, een favoriet exemplaar aanwijs. Dit is hem dit keer.

Buiten op een bankje bekijken we een foldertje om te bepalen waar we vervolgens heen zullen gaan. 

Het wordt de Red Barn Flea Market. Als we er heen rijden komen we in een enorme regenbui terecht en zien bijna geen hand voor ogen meer. We wachten heel even met uitstappen tot het iets minder hard regent. De Red Barn is een heel groot complex waarvan slechts 1/3 nog maar in gebruik is. De rest staat leeg. We zijn dan ook snel uitgekeken en willen weer vertrekken als we in een wel heel heftige regenbui terechtkomen. Dan maar even schuilen tot het ergste over is. 

Als we wat willen gaan eten en Gerard een Mediterraans Zeko heeft gevonden wat niet ver uit de buurt is rijden we er heen. Als we er binnen stappen keren we direct weer om. Nu zijn niet alle restaurants even gezellig, maar dit spant wel de kroon. Hier wil ik niet zitten, ondanks de goede recensies.

We gaan richting huis en zien wel wat we tegenkomen. Uiteindelijk wordt het Dutch Valley, waar we al eerder aten. Het heeft niet zo gek veel met Holland te maken maar dat mag de pret niet drukken.

Ik bestel een koffie want, hoe vreemd het ook klinkt, ik heb het koud en geen trek in water met ijsklontjes.

Ik weet niet of het aan mij ligt dat het niet smaakt,of dat ik misschien al een beetje over mijn honger heen ben, maar de voorgaande keren heb ik hier toch met meer smaak gegeten.

We nemen nog een kijkje bij Ross en Target voor een nieuwe koffer. Onze Delsey is bijna 40 jaar oud en begint nu toch echt af te takelen, en weegt ook nogal wat. We nemen nu nog geen besluit welke we willen aanschaffen maar eerst even verkennen is altijd handig. Ook gaan we nog binnen bij Bed, Bath and Beyond, dit omdat het nu alweer hard regent en we toch alle tijd hebben. Wat een leuke zaak is dit toch, van alles en nog wat verkopen ze hier. Voor mij is dit luilekkerland. Zet mij maar neer in een winkel met keuken-, bed- of badartikelen en je hebt geen kind meer aan me. Ik neem een paar foto's van dingen die ik wel voor thuis wil hebben maar niet mee kan nemen. Misschien kan ik ze wel via internet bestellen. 

Ook gisteravond heb ik me verlekkerd aan de site van Wish en handige apparaatjes voor thuis besteld via internet. Wel even een waarschuwing, je wordt er hebberig van en bij elk artikel moet je aparte verzendkosten betalen.

donderdag 25 mei
Helaas kreeg ik vanochtend van Wish de volgende meldingen in mijn email voor alle items: Bedankt voor je vertrouwen in ons. Helaas kon de winkel een van de artikelen van je bestelling niet verwerken.
Dat is toch wel weer even een tegenvallertje. 
Navraag op Facebook leerde me echter dat niet iedereen deze ervaring met Wish heeft en heb ik dus gewoon pech. 
Maar gelukkig is daar dan altijd nog AliExpress in China, die hebben ook alles in hun assortiment en verzenden ook nog eens gratis. Uiteindelijk ben ik dus ook nog eens de helft goedkoper uit en.... bij hen had ik nog nooit een slechte ervaring, buiten dat je wel 1 tot 2 maanden op je spullen moet wachten
Vanmiddag zijn we naar Marshalls geweest om daar een koffer uit te zoeken. Hier hebben ze een grotere sortering dan bij Target of Ross. We tillen ze op, draaien ze in het rond, wrikken aan de trekstang, testen de ritsen en bekijken ze van binnen. Als dat geen goede test is, weet ik het ook niet meer. We kiezen voor een Samsonite met een fijn in de hand liggend handvat, niet te dun of met harde randen, maar lekker rond en dik. (nee, geen vergelijkingen trekken a.u.b.)

vrijdag 26 mei

Gerard is gaan tennissen met drie dames en ik ga intussen de nieuwe koffer ontdoen van alle prijs- en fabriekskaartjes, opvulpapier e.d.

De bijna 40 jarige Delsey haal ik helemaal leeg en breng hem naar beneden.

Als je hem zo ziet staan ziet hij er best nog goed uit, alleen ontbreekt er iets aan het handvat, bij de onderkant is er iets afgebroken en van binnen is de voering helemaal aan het verteren en komt overal los. 

Eigenlijk ben ik heel jaloers op deze trouwe koffer want hij mag voor altijd in Amerika blijven.

Met een beetje weemoed neem ik dan ook afscheid en weet zeker dat de nieuwe geen 40 jaar trouwe dienst zal volmaken.