Route G65 20-26 september (week 3)

vrijdag 26 september
Het is behoorlijk koud als we vanochtend wegrijden, slechts 7 graden. Gelukkig wordt het in de loop van de dag beter en eindigen we zelfs op 30 graden. We lunchen als vanouds op een leuk plekje langs de weg, naast de auto met onze stoeltjes en tafel. Het is een heel rustige weg en af en toe komt er iets langs. Het is zo stil dat er zelfs geen vogels te horen zijn.
Onze eindbestemming is vandaag Alpiarça, waar we een heel leuk en rustig Rural Hotel vinden.

De kamers lijken wel op die van een klooster, met tralies voor de ramen en een luikje in de deur.

Alle handdoeken en servieswerk zijn voorzien van een monogram.

Een rondje in het dorp leert ons dat er hier waarschijnlijk ook verre familie van me woont. (Er is ooit een stamboomonderzoek gedaan die uitkwam in Portugal).

 Bij de plaatselijke kerk is het een komen en gaan van, vooral, vrouwen die een laatste groet brengen aan een jong overleden vrouw (volgens de rouwadvertentie aan de poort).

Recht tegenover de kerk, dit vrij wulpse beeld van een vrouw. Ik denk een ode aan de druivenoogst. 

Het hotel heeft geen wifi maar daar komen we ook wel overheen voor een keer. De restaurants zijn nog niet open maar, daar komen we later achter, het is hier een uur vroeger. We slaan dan maar wat in bij de lokale supermarkt. Brood, kaas, toetje en watermeloen, die hier maar € 0,09 per kilo kost. Dit hele stuk kost ons dus maar € 0,24.

Als we de supermarkt uitkomen is de hel losgebroken. Het onweert en regent pijpenstelen, zelfs de elektriciteit van de supermarkt valt uit en het alarm gaat over. Als het wat minder wordt wagen we ons, door de plassen die zijn ontstaan, naar de auto en gaan ons hotel opzoeken. Ook hier staat alles blank. Het water zakt gelukkig snel en kunnen we uitladen.

Het levert wel weer een uiterst mooie zonsondergang op.

donderdag 25 september
Na het ontbijt laden we de spulletjes weer in, gaan de oliedruk en waterpeil controleren en laten Reinosa weer achter ons. Het eerste grote deel gaat via de hoofdweg. Als we dat zat zijn zoeken we de kleinere wegen op. Als we na verloop van tijd aan koffie en een nieuwe tankvulling toe zijn heeft Gerard zin om zelf maar weer eens achter het stuur te klimmen. Als we in Salamanca komen nemen we de tijd om deze stad voor de tweede keer te bekijken.

  

 

Het is toch anders dan twee jaar geleden in april. Nu is het lekker warm en kunnen we heerlijk lang op een terras zitten en de vele studenten en vakantiegangers langs ons zien gaan. We nemen nog een kijkje bij het restaurantje waar we vorige keer heerlijk gegeten hebben, jammer dat het nu gesloten is.

Na vele kilometers over landweggetjes komen we aan in Ciudad Rodrigo waar we zullen overnachten.

 

  

Deze stad heeft een oud ommuurd centrum en erg mooie gebouwen en leuke plekjes. 

Vooral de glazen balkonnetjes zien er heel gezellig uit.

Wat betreft de etenstijden hier wordt het steeds gekker. In dit hotel gaat het restaurant pas om 21.00 uur open voor het diner. We zullen de lunch in het vervolg dan ook maar wat later doen plaatsvinden.

woensdag 24 september
We verlaten de kust, maar niet voordat we via vele steile en kronkelige weggetjes de route nemen naar Guernica. Dit is een plek waar Gerard heel graag naar toe wil om daar het monument te bekijken van het hevige bombardement in 1937 door de Duitse Luftwaffe tijdens de Spaanse burgeroorlog. De aanduiding voor het monument is redelijk eenvoudig te volgen maar als we eenmaal in de buurt zijn houden de verwijzingen ineens op en moet je het verder maar zelf uitzoeken. Het monument blijkt in een prachtig aangelegd park te zijn en ondanks verdere aanduiding hebben we het uiteindelijk toch kunnen vinden.

Als we ergens koffie drinken vertelt de barman uitbundig over de monumenten die hier te zien zijn en het vredesmuseum dat zeker een bezoek waard is. We krijgen van hem twee plattegronden met aanduidingen waar het e.e.a. te vinden is. We besluiten dan ook hier gehoor aan te geven. Het museum zelf valt een klein beetje tegen (we hadden wat filmmateriaal verwacht) maar er hangt wel een replica van het beroemde schilderij van Picasso.

Even verderop in een straat blijkt er ook nog een tegeltableau van het schilderij te zien te zijn.

Als we Gernika (zoals het in Baskenland wordt genoemd) verlaten gaan we de snelweg op richting Portugal, want de temperatuur is hier langs de kust een beetje laag.
We belanden natuurlijk ook nog in Bilbao en dan is een stop bij het Guggenheim museum een must.

We kunnen in de buurt parkeren en nemen dan ook de tijd om een bezoek te brengen aan het museum, althans de buitenkant ervan.

Allereerst nemen we wat te eten bij het etablissement op het museumplein en laten de mussen genieten van de broodkruimels die we hen voeren. Om binnenin te kijken vergt teveel tijd en we gaan dan ook alleen de museumwinkel binnen. Dit blijkt trouwens ook de moeite meer dan waard.

We lopen rond het museum en zien dan plotseling rook o.i.d. opdoemen uit het niets.

Een mooie illustratie onder het viaduct bij het museum.

Bovenaan het plein staat een gigantisch grote hond van Jeff Koons bestaande uit diverse soorten bloemen.

 

Als we na verloop van tijd verder gaan nemen we de snelweg om snel wat kilometers weg te trappen. We belanden uiteindelijk in Reinosa, dat ongeveer 1000 meter hoog ligt tussen de bergen. Hier is het nog zo'n vijf graden kouder, dus dat valt even tegen. We boeken een kamer in een hotel met zicht voor en achter op de bergen. Na een bezoek aan de plaatselijke kroeg (waar we voor twee bier en twee glazen rode wijn nog geen vijf euro moeten afrekenen), supermarkt en inspectie van een nabijgelegen benzinestation, waar we morgen eerst maar eens het waterpeil en de bandenspanning zullen nakijken, gaan we onze kamer op om o.a. de mail te checken en vervolgens te wachten tot het restaurant opengaat. Hier in Spanje zijn de etenstijden wel wat later dan we zoal gewend zijn. Het restaurant opent hier pas om 20.30 uur. We raken hier in gesprek met een Engels echtpaar dat hier in de buurt een tweede huis bezit en al ruim dertig jaar dit hotel als tussenstop gebruikt voor het prima eten en de gunstige prijzen. Na het eten gaan we weer richting kamer om mijn blog bij te werken en te slapen.

dinsdag 23 september
We hebben Frankrijk vandaag achter ons gelaten en om 13.00 uur zijn we Spanje binnengereden.
De temperatuur is niet zo geweldig maar de weg langs de kust maakt veel goed. Veel klimmen en dalen en, heel veel bochten verder, zijn we aangekomen bij Deba, een inham met een leuk strand en een enkel hotel.

Dat hotel blijkt een geweldige kamer vrij te hebben met uitzicht op zee. Jammer dat de zon niet schijnt maar het uitzicht is er niet minder om.

Veel Nederlanders schijnen hier niet te komen, zou dat de reden zijn dat ze niet weten welke kleur van de vlag boven hoort te hangen?

Het is nu 18.45 uur en er zijn nog steeds mensen aan het strand en in het water met surfboards en bootjes, dus de temperatuur is blijkbaar nog goed.
Zoals het er uit ziet gaat de weg morgen ook nog verder langs de kustlijn. Het kan niet mooier wat mij betreft.

maandag 22 september
Om zes uur ben ik wakker. Koffie zetten, eten, resterende spullen in de auto bergen en de studio schoonmaken. Om half negen rijden we weg.
Na een week Andernos nu weer verder richting het zuiden. Langs Dune du Pyla, het hoogste duin van Europa.
Omdat je al behoorlijk hoog start vanaf de parkeerplaats en er een trap naar de top van het duin leidt, is de beklimming niet zo zwaar.

Een prachtig uitzicht vanaf de top op b.v. Cap Ferret met de vuurtoren en diverse zandbanken.

We nemen een kijkje in Biscarosse (dat behoorlijk is uitgedijd sinds we er voor het laatst waren) om uiteindelijk in Mimizan te stoppen.

Dat het einde seizoen is, maakt het niet alleen erg rustig maar ook heb je minder keus in restaurants die nog geopend zijn. Maar één vinden we er vast wel om onze trek te stillen.

zondag 21 september
Vandaag wat bootjes van dichtbij bekeken. Je kan tientallen meters de zee inlopen en nog maar net tot aan je enkels nat worden.

zaterdag 20 september

Er is een voor- en een nadeel aan een week op één plaats verblijven. Het voordeel is dat je de tijd hebt om rustig alles op je in te laten werken en de omgeving te verkennen. Het nadeel is dat je niet steeds iets nieuws hebt te vertellen.
Vandaag is het dus zo'n dag dat er weinig nieuws is. Vanavond ben ik met camera naar het strand gegaan om wat foto's te maken met dit als resultaat.