New Mexico 30 maart - 5 april 2015 (week 2)

maandag 30 maart
(Dit is nog niet echt de tweede week, maar ik vind het makkelijker om vanaf maandag te rekenen als een nieuwe week.)
Vannacht slecht geslapen. Volgens mij heeft Gerards verkoudheid nu ook een beetje vat op mij gekregen.
Om weer een beetje op te knappen besluit ik te gaan wandelen. Het is bewolkt en heerlijk koel.

Als ik een konijntje en wat architectuurschoon op de foto heb gezet en verder wandel, wordt ik door een buurman hartelijk begroet en gevraagd of ik zijn wijnkelder wil bekijken die hij net klaar heeft. Nou vooruit dan maar. Gezien de afmeting van zijn huis, verwacht ik heel wat te zien te krijgen. Ik volg hem naar binnen en bekijk zijn kast, want veel groter is het niet. Wel liggen er voldoende flessen wijn om behoorlijk dronken te worden, alhoewel ik er nu even niet aan moet denken. Nadat we nog wat gebabbeld hebben en een terloopse uitnodiging krijg voor een glaasje wijn later op de dag, ga ik er weer vandoor. Ik sla dit voorlopig maar even over, wellicht een andere dag.

dinsdag 31 maart
Vanuit het huis kunnen we de Organ mountains zien en daar zijn de Dripping Springs. We gaan vandaag een kijkje nemen. Nergens aanwijzingen hoe we er moeten komen  maar we vinden het toch. Vlak voor de ingang zien we een aanwijsbordje staan, lekker op tijd dus.

We betalen $ 5,00 en kunnen ons pad vervolgen.

Het pad loopt licht omhoog en doordat ik nog steeds verkouden ben, de hoogte van de berg erbij genomen, en omdat ik zelden kan transpireren, is het voor mij een hele beproeving. Om de paar meter moet ik stoppen om op adem te komen. Wat is dat toch ontzettend vervelend, ik wil zo graag alles bekijken maar kan het gewoon niet. Waarom hebben veel van de (vooral de vrouwelijke) Quartel nakomelingen toch last van hun luchtwegen?

Gerard gaat daarom alvast de trail verkennen en kijkt of het voor mij wel de moeite waard is om de tocht te vervolgen. Als hij net weg is wordt mijn oog getrokken door iets dat snel wegschiet langs de kant van het pad. Het blijkt een ratelslang te zijn. Het is even zoeken op de foto maar het is er toch echt één.

  

Bij een bankje rust ik even uit en maak van de boom, met een mooie bast, die naast mij staat een foto (het is een mannetje).

Ik vervolg mijn pad tot ik bij wat houten gebouwtjes kom en besluit, hoe mooi het waarschijnlijk ook is daarboven, niet verder te gaan.







Na een klein poosje komt Gerard weer terug en volgens hem hoef ik niet verder om het beetje gedrip te kunnen aanschouwen. Gerard heeft wat foto's met zijn telefoon genomen en daar moet ik het dan maar mee doen.

De weg terug is logischerwijs naar beneden en dat kan ik wel zonder te hoeven stoppen.

In Las Cruces zoeken we het bistrootje op dat ons zondag wel aardig leek, want we hebben trek gekregen. Niet gek ook, het is inmiddels twee uur geweest. Dan nog wat boodschappen doen en vervolgens naar huis.

woensdag 1 april
Nog steeds niesen en snotteren, niet veel verbetering.

donderdag 2 april
We gaan cultureel vandaag en bezoeken een museum in Las Cruses. Het Museum of Nature and Science. Een leuk klein museumpje waar diverse schoolklassen aanwezig zijn die uitleg krijgen over de aanwezige levende en opgezette dieren.
Ratelslang met het skelet. Dit is duidelijk een volwassener exemplaar dan ik heb gezien bij Dripping Springs (gelukkig wel).

Ik heb duidelijk niet goed opgelet want van de onderstaande dieren weet ik de originele namen niet.

  

Het Art Museum is helaas gesloten vandaag dus dat gaat over. 

Aan het eind van de middag gaan  we richting Mesilla. maar stoppen halverwege om foto's te maken van de vele Pecan bomen die in het water staan en de paarse cactus.

Het plan is om te socializen in de lokale bar, maar eerst wat winkeltjes bekijken,

Hier blijkt Billy the Kid te zijn berecht. Kortom een bewogen stadje in het verleden.

In de bar treffen we Al en maken met hem een afspraak voor volgende week om gezamenlijk te lunchen. 

Nadat we een drankje hebben gedronken gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. Het wordt Peppers. We nemen een Margarita vooraf en bestellen o.a. Calamaris.

 

vrijdag 3 april

Vandaag gaan we de bergen in op weg naar Ruidoso naar huis nr. 2. De reden hiervoor is dat er morgen open dag is op Trinity missile range waar de eerste atoombom werd getest en dit dichter in de buurt is dan de plaats waar we nu zitten.

Het is hier wel een stukje frisser dan waar we vandaan komen. Ruidoso ligt dan ook op ruim 2300 m. hoogte.

Het is erg koud in deze cabin. Eerst de kachels maar eens opstoken. Nadat we ons hebben geinstalleerd rijden we het plaatsje in om eten in te slaan voor vanavond en morgenochtend.

Vanavond hebben we weinig trek dus wordt het een kom soep met brood.

zaterdag 4 april
We zijn al vroeg op pad naar Trinity Missile Range waar de eerste atoombom werd uitgeprobeerd.
Volgens Gerard zal het niet zo erg druk zijn  en, tot we vlakbij zijn, heeft hij ook gelijk.

Als we echter de uiteindelijke weg opdraaien staat er een behoorlijke file.

Bij het kruispunt en de ingang staan diverse actievoerders die familieleden hebben verloren aan kanker omdat ze hier woonden of gewerkt hebben, maar ik ken ook veel mensen die daar nooit in de buurt zijn geweest en ook ...........

Nadat we de paspoorten hebben laten zien kunnen we door, nog 14 mile rijden en dan zijn we er. Tenminste, dan zijn  we bij de parkeerplaats.

Nu nog bijna een mijl lopen. Het weer is goed alleen wel bewolkt met een beetje wind. Wat een drukte hier, en wat zien we, eigenlijk niet zo heel veel. Op Ground Zero staat een gedenkmonument en, zoals alle aapjes, moet iedereen ermee op de foto. Een foto van alleen het monument lukt me dus van geen kanten.

Er wordt ten strengste ontraden om eventuele trinitite stukjes, die er misschien nog liggen, mee te nemen op straffe van een boete en/of gevangenisstraf.

We zien soms mensen op hun hurken zitten en, nieuwgierig als ik ben, ga ik informeren wat er te zien is. Er liggen miniscule stukjes trinitite  maar, als je niet beter weet kijk je er overheen, je moet er wel oog voor hebben. De stukjes zijn zo fragiel dat ze bij de minste aanraking al verpulveren.

Ja, zo kan je alles oplossen.

We nemen de shuttle bus naar de Mc.Donald Ranch.

Hier kan ik makkelijk een halve dag doorbrengen, zoveel oud roest en rotzooi, heerlijk.

Gerard is minder blij met mijn fascinatie voor oude zooi. Vooral de tijd die ermee gemoeid is om het op de foto te zetten.
Op weg naar de uitgang komen we ook nog voorbij de plek vanwaar de ontploffing met camera's werd vastgelegd.

De dag is nog niet voorbij en we nemen dan ook een omweg terug naar Ruidoso, via de Billy the Kid scenic byway.

zondag 5 april
Pasen. Vandaag gaan we weer terug naar Las Cruces, maar eerst de cabin weer in orde maken. We halen de kachel leeg, want daar ligt wel e.e.a. aan as van de houtblokken die we opgestookt hebben. Alle stekkers weer uit de contactdozen, gordijnen dicht, afsluiten en we kunnen gaan. Onderweg nog even het afval dumpen in de daarvoor bestemde container, want je wilt niet dat de beren er op af komen. De container maalt ook alles direct wat er wordt ingegooid, handig hoor.

We nemen nog een kijkje bij een winkel met zooi. Helaas niet geopend want volgens een bordje zit meneer in de kerk.

Er zitten leuke dingen tussen zoals de cactussen van staal maar ook erg wanstaltige items, zoals deze barkrukken. Dit wil je toch niet in je huis hebben?

Gelukkig zijn er ook smaakvoller dingen te zien in dit bergdorp.

Het museumbezoek was zeer verrassend. 

Op oude foto's is te zien hoe het er vroeger uitzag en dat het ook toen erg druk kon zijn.

In Alamogordo stoppen we voor koffie voordat we naar White Sands gaan. Misschien wel een foute beslissing gezien de hoeveelhied auto's die er voor het bezolekerscentrum staan, het is tenslotte Pasen.

Het terrein is echter zo groot dat je er weinig last van hebt en op de een of andere manier absorbeert het gips de geluiden zodat je ook geen geluidsoverlast hebt. (ja, het is gips en geen zand, zoals de naam doet vermoeden)

Het is hier zo geweldig, ook als er veel mensen zijn zoals vandaag, al gaat mijn voorkeur toch wel uit naar de keer dat wij er bijna de enige waren, dan voel je je echt nietig in deze wonderschone omgeving.

Erg veel mensen hebben hun hele hebben en houden meegenomen, zoals een tent, bbq, stoelen, tafels, vlees en andere etenswaar, ballen, vliegers enz. Sommigen hebben zelfs eieren verstopt.

Maar als je dan bovenop een duin zit, hoor je alleen de wind, en die is er volop.

Als we weggaan loop ik nog even bij de infobalie langs voor informatie over de sunset stroll, want dat lijkt me helemaal te gek om dit met de mooie kleuren van een zonsondergang te zien. Het park is tenslotte maar een uurtje rijden vanaf waar we zitten.