Californiä 20 - 26 juli (week 18)

maandag 20 juli
Na ruim een week gaan we dan eindelijk terug naar Old Sacramento.
Lekker vroeg zodat we al heel wat kunnen bekijken voordat het echt te heet wordt.

We parkeren de auto bij de garage onder de weg, lekker beschut tegen de zon.

Als we, na veel foto's en veel kijken, in Frontstreet aankomen krijg ik een kaartje in handen gedrukt met reclame voor de Salt Water Taffy shop. Laat ik nou al heel lang benieuwd zijn of deze toffees nou echt lekker zijn, dus ik neem het bonnetje aan en verdwijn in de winkel.

Gerard voelt er niet veel voor om mee te gaan dus blijft hij buiten. Ik kijk even rond en besluit Gerard dan toch maar even binnen te roepen omdat het een leuke winkel is met zoveel variëteit aan snoep en kleur dat hij dat ook even moet zien. We worden door een verkoper aangespoord om toch vooral te proeven maar de keus is zo groot dat ik moeite heb om er één uit te zoeken. Het wordt voor mij dan toch maar die met aardbeien cheescake smaak. OK, de smaak is goed, niet al te zoet maar ook niet zo bijzonder dat ik er een zak van aanschaf. Gerard proeft twee verschillende smaken maar laat het er hier ook bij.

Nadat ik de brug diverse malen en uit verschillende hoeken op de foto heb gezet, kopen we een flesje koud water en lopen we naar het Railroad museum, niet alleen omdat we dit graag willen zien maar ook om aan de hitte te ontsnappen.

Het is heerlijk koel binnen en we starten op de bovenetage waar schaalmodellen staan. Beneden staan de originele treinen en in sommige ervan kan je ook binnenin een kijkje nemen.

We nemen er echt de tijd voor, wetende dat buiten de zon genadeloos brandt, maar er komt een moment dat je echt alles hebt gezien en niet langer kan rekken. Dan maar weer naar buiten en op zoek naar iets te eten, dat lukt snel bij de Coconut Grove.

dinsdag 21 juli
Nadat we in Phoenix het Capitool hebben bezocht, dat we erg interessant vonden, gaan we nu ook naar het Capitool in Sacramento.
Eerst wandelen we de tuin rond om de collectie bomen en beelden te bekijken.

Aan de rand van het park staan heel wat foodtrucks met voor ieder wat wils. Heel wat (kantoor)mensen halen hier hun lunch.

Wij lopen richting ingang van het Capitool en terwijl Gerard de auto in een parkeergarage gaat zetten, want langs de weg mag er maar één uur geparkeerd mag worden, wacht ik in de schaduw op zijn terugkomst. Nu we niet meer bezorgd hoeven te zijn dat we een bekeuring krijgen kunnen we het Capitool binnen. Het gebouw is behoorlijk imposant en we zijn dan ook zeer benieuwd wat de binnenkant ons zal bieden.

Tas door de scanner, wij door een detectiepoortje en we zijn binnen. We nemen een foldertje met plattegrond en wat achtergrondinformatie mee en zoeken ons een weg naar boven. We raken ietwat uit de richting en komen in allerlei gangen die, naar ons idee, niet echt bedoeld zijn voor bezoekers maar niemand houdt ons tegen. 

We krijgen door een medewerker zelfs de plek aangewezen waar je het beste zicht hebt op de koepel. Het is dan wel door een bovenraampje, maar een mooi zicht heb je hier wel.

We zakken steeds een etage lager tot we weer op de parterre zijn waar, in tegenstelling tot de andere etages, enkele kamers zijn ingericht als in de vroeger tijden. 

In het souterrain is er gelegenheid om koffie te drinken, wat we dan ook doen. Als we iets teleurgesteld weer buiten staan, zijn we het over eens dat het Capitool in Phoenix, inclusief tuin, veel interessanter, leerzamer en mooier is om te bezoeken dan dit hier. Het mooiste hier vind ik nog het park met de grote diversiteit aan bomen, maar daar kwamen we in eerste instantie niet voor.
Een paar straten verder stoppen we nog even om een foto te maken van een bijzonder aardig gebouw met brandtrap.

donderdag 23 juli
Om half tien rijden we weg richting Berkeley. Omdat we lekker vroeg zijn kunnen we ook nog wel iets anders doen dan direct naar ons hotel rijden. We nemen de route via de Richmond San Rafael brug en komen uit bij de beruchte San Quentin gevangenis.

Hier is helaas geen museum dus rijden we verder richting Sausalito en bekijken er de vele woonarken. Dat hier geen toezicht is van een of andere welstandscommissie moge duidelijk zijn, gezien de vele, vaak vreemde vormen van woonboten.

We vervolgen onze weg langs de kust richting Golden Gate brug en gaan er overheen en komen zo aan bij het fort Point waar het uitzicht op de brug prachtig is en zeker minder druk dan aan de overkant.

We rijden de brug weer terug en nemen dan toch ook nog maar een kijkje op het drukke punt. Het is even wachten en nog even wachten tot we een vrij plekje vinden voor de auto.

Wat een drukte, ben ik even blij dat ik hier al diverse foto's heb genomen bij eerdere bezoeken want nu kom je er haast niet meer bij. Toch kan ik het niet laten en schiet een paar plaatjes. Nee, juli is eigenlijk geen goede maand voor dit soort dingen.

We gaan nu toch maar richting Berkeley, weer via de Richmond San Rafael brug, om ons hotel te zoeken en om te zien wat daar te beleven is.

Het is nog te vroeg om in te checken dus rijden we naar het stadion om een overzicht te krijgen of het doenlijk is om er te parkeren of dat we beter kunnen gaan lopen. Het is behoorlijk heuvel op, parkeren zal moeizaam worden vanavond, dan toch maar lopen.
Inmiddels is het drie uur en kunnen we inchecken, auto leeghalen en alvast omkleden voor vanavond.
Om zes uur gaat de poort van het Greek Theatre open en om zeven uur stipt begint het concert.
We besluiten om alvast rustig op pad te gaan en onderweg wat te eten, drinken en rond te kijken. Zo overbruggen we die twee mile tussen hotel en theater op ons gemak.
Iets over zessen stappen we het theater binnen en zoeken ons plekje. Voor de verandering hebben we ons nu wel enigszins voorbereid en hebben kussentjes bij ons voor de harde en ruwe betonnen banken en vesten voor de avondkilte. Beiden komen goed van pas.

Stipt om zeven uur begint het concert met Alison Kraus en als eenmaal Willie Nelson op het podium verschijnt gaat het publiek los. Je merkt wel dat de goede man al wat ouder is (82), hij loopt wat stram en zijn stem hapert af en toe wat, maar ik ben blij dat ik er bij ben.
Hieronder een opname van YouTube gepikt, omdat wij te ver weg zaten voor acceptabele beelden.

De weeë lucht van weed, die af en toe voorbij komt voegt hier nog iets extra's aan toe.

Om tien uur is het concert ten einde en gaat het publiek weer richting waar dan ook. Er is een kleine chaos met wegrijdende fans dus lopen was nog niet zo'n gek idee.

We bezoeken op weg naar het hotel nog een bar voor een laatste drankje als afsluiting van een fijne dag.

vrijdag 24 juli
Voor we vandaag weg rijden eerst nog even aan de oever kijken voor een zicht op San Francisco. Het is zo helder dat we het goed kunnen zien liggen.
Via de Bay Bridge rijden we (tenminste als je dat rijden kunt noemen want file, file, file) San Francisco weer binnen.  

Op Embarcadero vinden we nog makkelijk een parkeerplekje bij een meter voor twee uur. Lang genoeg om een overheerlijke clam-chowder te halen bij één van de stalletjes. 


We nemen het niet in een broodje, want dat zouden we toch weggooien of aan de meeuwen voeren. Ook nemen we er een krabsalade-sandwich (zie onderste rij op bovenstaande foto) bij en als we richting bankje lopen om alles op te eten, denk ik het volgende; in Nederland zou je aangevallen worden door de meeuwen als je met een haring of patatje loopt en hier niet, zouden de meeuwen hier beter opgevoed zijn? Nog niet helemaal uitgedacht geef ik van schrik een gil, want ik wordt van achteren aangevallen door een heel grote meeuw die een hap van de salade pikt. Gelukkig laat ik niet alles vallen en dek ik de rest van de sandwich zoveel mogelijk af voor mogelijke andere aanvallen. Als we eenmaal zitten leg ik het schaaltje over de sandwich zodat we eerst onze warme chowder kunnen eten. Ik neem nog wel een foto van de chowder maar de sandwich durf ik niet los te laten want dan ben ik hem kwijt ook.

We slenteren de twee uur vol en het wordt almaar drukker en drukker. 




Omdat Alamo Square niet als zodanig wordt aangegeven in het GPS systeem moeten we het via de kaart zien te vinden en moeten we bij Jones Street links af. Whooo, dat is steil, je kunt het wegdek niet meer zien vanaf je stoel en dat is best wel even slikken. Ja, toch moeten we verder, we kunnen niet blijven staan op het kruispunt. Nu hebben we ooit Lombard street gereden maar dat is een peulenschil hierbij vergeleken want die zig-zagt en deze is 29%  recht naar beneden. Er klinkt een sirene van een politie auto achter ons en die komt ons links voorbij snellen, zo de diepte in. Nou wij dan ook maar.
Bij Alamo Square is zowaar nog een plekje vrij zodat we ook nog even naar boven kunnen voor het welbekende shot van de Painted Ladies. 


Ik neem ook nog even een kijkje naast het toiletgebouw maar de schoenen met plantjes die er voorheen stonden zijn nu niet meer te vinden.

We vinden het welletjes voor nu en beginnen aan de terugreis naar Sacramento. 

Eerst toch nog even tanken, zowel de auto als wijzelf hebben dorst, in Oakland. We rijden richting Downtown en komen in een moderne wijk met veel hoge gebouwen. Dit doet mijn inzicht van deze stad herzien ten opzichte van ons eerste bezoek tijdens onze rondreis toen we hier in een dubieuze wijk een hotelovernachting hadden.

Het wordt a hell of a ride. Vrijwel de hele terugweg is er file, langzaam rijden, file, langzaam rijden enz. enz. Wat een ellende. We doen dan ook over nog geen 100 mile dik drie uur. Lang leve de vakantieperiode.

zaterdag 25 juli

We gaan vroeg op pad om voor Mike en Diane (de eerste home-exchangers uit New Mexico) een lekkere lunch klaar te kunnen maken.
Zij komen, vanuit Orgeon op weg naar een familiereunie in de buurt van Los Angeles, voor een bezoek bij ons langs.
Ze blijven maar kort want aan het eind van de middag worden ze weer in San Jose verwacht.

De afspraak is dat zij rond twaalf uur hier zullen zijn en om klokslag twaalf uur staan ze dan ook voor de deur.

We praten honderduit en hebben het zo gezellig dat de tijd voor hen om weer te gaan veel sneller aanbreekt dan we willen.

Wat is het leuk om te ervaren dat we via dit home-exchange gebeuren zulke fijne mensen hebben ontmoet waar we hopelijk nog regelmatig contact mee zullen hebben.