Sedona 9 - 15 september

maandag 9 september
All Quiet on the Western Front.

dinsdag 10 september
We raken een klein beetje uitgekeken op die rotsen, ook al zijn ze nog zo mooi en alle trails hier zijn, of  met rotsen klimmen of aan de voet van de rotsen door bosschages struinen. Leuk hoor maar niet bij temperaturen van 35º en hoger.
Vandaag echter is het 'slechts' een graad of 25 en vanochtend heeft het zelfs even geregend, niet met zulke hoeveelheden dat de planten er zelfs maar nat van geworden zijn, maar toch.
Gerard denkt een leuke trail gevonden te hebben maar volgens mij is dat dezelfde als die we van de week niet goed konden vinden, en inderdaad dezelfde dus.

We besluiten dan maar gewoon een eindje rond te rijden en komen ten slotte uit bij Tlaquepaque, je weet wel, dat kunstenaarscentrum.

Het is hier heerlijk rustig en we zoeken dan hier maar een restaurant op voor de lunch, dat wordt uiteindelijk René, waar we een tafeltje op het terras uitzoeken.
Daarna nemen we een kijkje bij de brug die richting Flagstaff aan de 89A ligt. Hier staan altijd veel auto's geparkeerd en waarom hebben we tot nu toe nog niet ontdekt. Ik stap uit om te kijken wat er dan wel allemaal te zien is, ja een kloof, dat had ik al gezien tijdens de keren dat we over de brug reden. Gerard klautert de zeer ongelijke treden naar beneden en komt al weer snel terug want dit leidt volgens hem niet helemaal tot onderin de kloof.

Waarom het hier altijd druk is weten we niet. Misschien kan je verderop toch wel helemaal beneden komen maar dat geloven we wel.
Thuis gekomen ga ik nog maar eens het internet doorzoeken wat we de overige dagen nog kunnen ondernemen want we hebben na morgen nog ruim een week te gaan.

woensdag 11 september

Grand Canyon vandaag. Dit is niet pas gisteren bij ons opgekomen maar stond vorige week al vast toen we zagen dat de temperaturen wat lager zouden worden.
Na de douche eerst nog maar even de mail checken en, schrik, weer troubles aan het thuisfront. Snel maak ik Gerard wakker zodat dit snel opgelost kan worden, nog voor we weggaan.
De auto thuis is er weer eens mee gekapt. Gerard belt onze alleraardigste buurman Aad en legt het verhaal uit. Hij belooft even langs te gaan om te kijken of hij er wat aan kan fiksen.
Ja, de problemen blijven komen en gaan deze reis, dan is het des te vervelender dat je vanuit hier niets anders kunt doen dan alleen iemand anders proberen in te schakelen.
OK, we moeten nu toch echt weg anders wordt het te laat naar m'n zin.
De route loopt heen via de I40 en 64 naar Tusayan. Het is nog zo'n twee uur rijden voor we er zijn, de weg is stil en we kunnen lekker doorrijden, alleen even wachten bij de toegangspoort.

We hadden geen betere dag kunnen uitkiezen, een temperatuur van rond de 20º en niet al te druk. We nemen de blauwe shuttle bus route en stappen bij Bright Angels Lodge uit en lopen vervolgens naar het startpunt van de rode route.
Deze kleine rakkers zijn net zo brutaal als de meeuwen bij ons, als je niet uitkijkt pakken ze het eten uit je handen. Deze doet zich tegoed aan de restanten van een ijsje o.i.d.

Bij Powell point stappen we uit en gaan dan lopend terug naar de blauwe route.

Dat kleine groen met witte plekje is de Colorado, de rivier die dit prachtige landschap heeft gevormd. Zo lijkt het niet meer dan een plasje en dit keer hebben we ook niet veel meer van deze machtige rivier gezien.

Op sommige stukken loop je alleen maar door bos maar als je dan aan de rand van de kloof komt, WOW. Wat een mooie uitzichten en het is ook nog eens geweldig helder.

Wat ben ik blij dat we besloten hebben om hier toch nog maar weer voor een vierde keer naar toe te gaan want we zijn nu op plekken geweest waar we nog niet eerder waren.

Als we eenmaal weer terug komen bij Yavapai Lodge stappen we uit en gaan eerst wat drinken en eten. Het is nu slechts nog één halte naar het beginpunt en we lopen dit stukje wel, ...dachten we. De wandeling eerder vandaag en de hoogte hier hebben me dusdanig moe en kortademig gemaakt dat ik ergens in de schaduw wacht tot Gerard de auto heeft opgehaald. Dit duurt uiteraard weer langer dan gedacht want slechts één halte en het daar gelegen parkeerterrein blijkt nu toch wel weer 2 mile verder te zijn.
We rijden de terugweg via de 180 die zo stil is dat we slechts een enkeling tegenkomen en kunnen alweer lekker opschieten, zo goed zelfs dat je de neiging hebt om het gaspedaal dieper in te trappen dan toegestaan. Nou vooruit, even dan.
In Flagstaff nog even tanken en we zijn bijna weer thuis.

donderdag 12 september
Het autoprobleem is gevonden en wordt zo spoedig mogelijk opgelost door de garage. Gerard heeft vanochtend telefonisch contact gehad met Mike en hopelijk is alles nu heel snel opgelost.
De rest van de dag doen we rustig aan, de wasmachine staat te draaien en verder niks anders dan lekker lezen.

vrijdag 13 september
Van het thuisfront het bericht gekregen dat de auto weer gerepareerd is en voor de deur staat, wat een opluchting. Dank aan onze altijd behulpzame buren en de garage. Het enige nadeel is dat de radio, en dus ook het navigatiesysteem uitgeschakeld moesten worden. Daar moeten we bij thuiskomst nog maar eens goed naar laten kijken om dit toch weer werkend te krijgen. Voorlopig moet het maar zo.
Opgelucht kunnen we nogmaals een bezoek brengen aan Jerome

en dit keer aan de Gold King Mine en Ghost Town, een grote uitdragerij met allerlei verroeste auto's en machines die achter zijn gebleven na sluiting van de mijn of misschien wel gewoon hier zijn gedumpt. In ieder geval voor mij is het smullen al dat rusty goodness.

Op de parkeerplaats zien we ook nog deze beauties.

Als we weer wegrijden hebben we het idee dat Winnetou ons nog iets wil vertellen, de rookpluimen zijn van ver te zien.

In Old Town Cottonwood gaan we weer bij Colt Grill eten want dat is ons vorige keer zeer goed bevallen. Het is bijna afgeladen maar we vinden toch nog een stekkie voor twee. Als we klaar zijn lopen we de straat nog even heen en weer want nu zijn alle winkels wel geopend. Heen gaat prima maar weer is een ander verhaal, hier schijnt de zon volop en nergens schaduw, en dit bij +35º, snel een winkeltje induiken om even bij te komen en dan weer verder.

Op de heenweg zag ik een bord met de aanduiding Page Springs Fish Hatchery dat gaan we nu op de terugweg eens onderzoeken. Het blijkt een grote forellenkwekerij te zijn waar je een kijkje kunt nemen, wat we dan ook doen.

zaterdag 14 september
Nadat we verlost zijn van de materiële problemen is het blijkbaar nu de beurt voor de fysieke.
Gerard heeft al een paar dagen last van zijn schouder maar vanochtend is de pijn dusdanig verergerd dat hij nu behoorlijk aan de pijnstillers zit zonder echt resultaat. Tja, wat moeten we hier nu weer mee.

zondag 15 september
Gerard heeft veel geslapen en is volgepropt met paracetamol en voelt zich vandaag gelukkig een stuk beter maar om het niet te forceren blijven we vandaag nog maar thuis.