Oregon 17 - 23 augustus (week 22)

maandag 17 augustus

Vandaag gaan we maar weer eens richting de fantastisch mooie kust, alleen beginnen we nu waar we vorige keer ophielden. We starten in Tillamook. Het zicht is nu prachtig en helder, wel staat er een stevige wind.

Bij Cape Meares hebben we nu wel mooi zicht over de oceaan en de vreemde rotsformaties.

De vuurtoren laten we voor wat het is maar we vinden wel een rustig plekje, goed beschut tegen de frisse wind om de koelbox tevoorschijn te halen en een hapje te eten. Als we zo een tijdje zitten komen er twee dames langs en vragen of we weten waar de Octopus tree staat. Er verschijnen vele vraagtekens bij mij want Octopus tree? Wat moet ik me daar nou van voorstellen. Ik denk er verder niet meer bij na maar als we weg willen rijden zie ik opeens een bordje staan met een verwijzing naar de desbetreffende boom. Toch maar even kijken dan. Iets verderop in het bos staat inderdaad een gigantische boom die deze naam goed kan hebben, wat een ding zeg.

Bij het leuke plaatsje Rockaway stappen we weer uit maar ook hier is de wind te straf om lekker op het strand te zitten. Dan maar een drankje bij het restaurant op de hoek waar het net uit te houden is op het terras. Het restaurant heet Sanddollar en op mijn vraag of die hier ook te vinden zijn krijg ik een bevestigend antwoord. Je schijnt er wel heel vroeg bij te moeten zijn want ze zijn gewild en liefst de zee iets minder heftig want ze zijn ook nog heel kwetsbaar.
Ooit heb ik er van mijn buurvrouw een paar gekregen die zij had gevonden in Canada, maar niets is leuker dan ze zelf te vinden., dus ga ik het strand op maar het strand is erg breed en de wind fel en koud dat ik het halverwege opgeef en terugga.

Als we langs Cannon Beach rijden zie ik in een flits dat het nu zo helder is dat de vuurtoren die een eindje uit de kust op een rots ligt, goed te zien is. Gerard draait de auto en rijdt terug. Even precies uitkienen waar we dan het best het strand op kunnen voor een foto maar uiteindelijk is de rots toch te ver en staat de zon net niet goed om er een acceptabele foto van te maken. Nou ja, maakt ook niet uit.
Het is gezellig druk en de terrasjes zitten vol. Even komt de gedachte bij ons op om hier vannacht te blijven maar overal staan bordjes met 'No Vacancy'  dus die vlieger gaat niet op, helaas.
Via een prachtige weg rijden we terug naar huis en morgen gaan we wellicht dan maar opnieuw richting kust, want dan wordt het ook een heel warme dag.

dinsdag 18 augustus
En ja hoor, alweer naar de kust. Via Pittsburg Rd. naar Vernonia. Via deze weg kwamen we gisteren terug en willen we vandaag nog eens zien. Wij vinden hem nog mooier dan de weg waar het bordje richting Vernonia staat. We komen hier ook dit leuke plekje tegen met organische bloemen en plantjes.

In Seaside vinden we al snel een plekje voor de auto en kunnen dan ook direct het stadje zelf even verkennen en ergens koffie drinken. Dat doen we op een speciale plek nl. in de Carousel Mall bij Caffe Latte waar je ook hele leuke cadeautjes kunt kopen op koffie- en theegebied.
Op één kruispunt staan deze twee prachtige jaren 50 gebouwen. Het lichtgele gebouw is Funland met o.a. computerspellen en flipperkasten. Het blauwe gebouw is van Saigon Deli, een Vietnamees restaurant.

Als we bij het strand uitkomen zien we dat het drukker is dan gisteren, het is dan ook veel aangenamer met minder koude wind.

Ja, deze buik kan nog wel wat extra zon hebben.

We wandelen nog wat verder en zoeken de auto weer op. Als we verder noordwaarts rijden zien we dat we bij Surf Pines met de auto het strand op kunnen. Er rijden en staan ook verschillende auto's zonder 4-wheel drive dus dan moeten wij dat ook kunnen. We nemen de gok maar blijven recht voor het pad staan zodat we niet al te veel door mul zand hoeven.
Het waait hier wel iets harder, maar naast de auto zitten we goed beschut en kunnen we het wel wagen om de broodjes tevoorschijn te halen, tot niewsgierigheid van de vele meeuwen die ons nauwlettend in de gaten houden.

Het zand dat hier meer op heel fijn poeder lijkt, komt toch overal bij en we hebben dan ook overal een lekker dun laagje op zitten zelfs tussen de kiezen knarst het goed. We zijn nog net niet helemaal gezandstraald als we weer opstappen en onze weg vervolgen richting Astoria.
Hier gaan we het scheepswrak bekijken dat hier op het strand ligt.

Als we bij Astoria de brug over zijn dan slaat het noodlot toe, een lekke band. Gelukkig vinden we direct langs de kant een veilige plek om die te vervangen.

Kofferbak leeghalen en de band eruit tillen, lekke band loshalen, reserveband er weer onder en kofferbak weer inladen. We kunnen weer verder.

Halverwege nog een controle of alles goed vast zit en we zijn om zeven uur weer thuis.

woensdag 19 augustus
Gerard gaat naar de bandenboer en ik zoek mijn heil, lekker schommelend in de schaduw met een boek.

donderdag 20 augustus
Naar het eiland Sauvie, waar we al diverse keren langs zijn gekomen, ben ik toch wel benieuwd, dus vandaag gaan we dan toch maar een keer de brug over om te kijken.

Het bestaat grotendeels uit landbouwgrond en boerderijen maar er liggen ook wel erg leuke woonboten, dus wel heel afwisselend.

We rijden wat wegen over en zien een bord met verwijzing naar een strand. Dat willen we dan wel even zien. Bij een soort van kampwinkel kunnen we een kaart kopen voor dagrecreatie. Nou dat moet dan maar, kosten $ 7,00. We rijden nog een mijl of wat en komen inderdaad bij een strand uit aan de rivier. We klimmen de dijk over en zien dat het een prima strand is waar nog maar weinig mensen gebruik van maken op dit uur.

We pakken de stoeltjes en zoeken een schaduwrijk plekje bij een boom en pakken ons boek erbij, lekker.
Gerard zwemt nog een rondje voor we de koelbox uit de auto halen en een hapje gaan eten.

Jammer dat er weer enkele wespen daar nou net op hebben zitten wachten. Het lukt ons toch zonder prikken en steken ons broodje te eten en bergen alles weer snel op in de koelbox. Als ze merken dat er niets meer te halen valt vliegen ze uiteindelijk toch maar weg. Het zorgeloos genieten kan weer doorgaan. Het wordt wat drukker, vooral bij jong volwassenen schijnt deze plek in trek te zijn. Rond vier uur stappen we maar weer eens op en verkennen de rest van het eiland.

Om half zes zijn we weer in St. Helens voor het wekelijkse concert. Dit keer is het de groep Whisky Union.
Het is drukker dan anders en er wordt ook meer gedanst.
Als we wat te eten halen krijgen we uiteraard weer bezoek van die gestreepte plaaggeesten, maar het lukt me ook nu weer om niet meer binnen te krijgen dan waar ik voor heb betaald.
Halverwege ga ik de jassen uit de auto halen want we krijgen het een beetje koud. Volgens mij zijn we vandaag een beetje verbrand.
Ja, inderdaad. Als we thuis komen zien we dat we wat verkleurd zijn, niet ernstig maar de schouders gloeien een beetje.

vrijdag 21 augustus
Vancouver, niet in Canada maar in Washington State, dat is ons doel van vandaag.
Als we de brug over gaan zie ik aan de waterkant een heel gezellig terras waarvan ik denk dat het misschien wel iets kan zijn om straks te bezoeken.
Eerst gaan we naar Fort Vancouver voor een bezoek.

Diverse gebouwen kunnen ook van binnen worden bekeken.

We nemen ook nog een kijkje bij het air museum maar dat stelt niet erg veel voor.
Ik pak wel een boekje mee over de stad om te kijken of ik het adres kan vinden van het restaurant dat ik eerder zag. Als we het adres hebben ingegeven blijkt het heel dichtbij te zijn. We zoeken een plekje op het terras met uitzicht op de rivier en de brug.

Ik heb al snel een keuze van de menukaart gemaakt en ga voor de Classic Sampler en Gerard voor de Shrimp and Calamari. Om dit weg te spoelen, een glas droge witte wijn.

We 'verdunnen' de alcohol met een groot glas water en na afloop koffie.
Op de terugweg doen we nog wat boodschappen en zien dat er ook vanavond muziek wordt gespeeld in St. Helens. Even kijken of dit ook iets voor ons is. We zijn iets te vroeg en lopen wat straatjes door tot het tijd is. Als we het hele gebeuren eens nader bekijken ontdekken we dat het een religieus concert betreft. Nou is dit niet helemaal ons ding en vertrekken dan maar ook weer.

zaterdag 22 augustus
Het voordeel van vroeg opstaan is dat je dan zulke mooie luchten ziet. Dit is om kwart over zeven.

Over een week gaan we weer terug naar ons eigen huis, is het mooie avontuur voorbij en zullen we het moeten doen met een heel ander uitzicht.
Rond een uur of vier komt buurman Hank nog even langs om ons uit te nodigen voor een drankje op het terras en vertelt dat de mist die wij de hele dag al zien geen mist is maar rook van de branden die in Washington State al dagen woeden.

We blijven een goed uur en laten hen dan alleen om met de kinderen en kleinkinderen, die intussen zijn aangekomen, te eten.

Wij hebben een uitnodiging voor a.s. woensdag op zak, bbq'en met vers gevangen zalm.
Als ik de trap oploop zit er iets op me te wachten. Ik nodig hem niet uit om binnen te komen.

zondag 23 augustus
De rook hangt nog steeds over Columbia City en omgeving en ook vanochtend daardoor weer een mooie rode zonsopkomst. Niet echt gezond want onderstaande tekst spreekt voor zich.

Air quality remains at an "unhealthy" level, according to the Oregon Department of Environmental Quality. The alert remains in effect until 5 p.m. Sunday. The National Weather Service predicts the haze will clear after 8 p.m.

Until then, forecast calls for temps in the high 80s with humidity at about 70 percent. It will cool down into the 60s after the sun sets. 

Temperatures will remain about the same throughout the rest of the week. 

Tegen beter weten in gaan we toch eind van de middag richting Rainier, niet om de tall ships te zien, zoals ik eerder aankondigde (een update meldt dat ze helemaal niet daar aanmeren) maar om er toch even uit te zijn en bij El Tapatio te gaan eten.

Mochten de schepen alsnog langskomen dan kunnen we ze vanaf het terras zien.

Helaas, we hebben pech, ze komen echt niet. We laten echter het eten er niet minder om smaken. De guacamole wordt vers aan tafel gemaakt en met een Dos Equis biertje erbij nemen we, net als vorige keer, de sample platter.

We genieten nog even na van het zonnetje en gaan dan toch maar richting huis. Plots vraag ik Gerard te stoppen want vanuit mijn ooghoek zie ik een Bald Eagle op een klein eilandje naast de weg zitten. Ja, echt waar. We keren een eindje verder waar het veilig is en rijden terug. Hè, nou is 'ie weg. Toch gaan we het zijpad in en na goed speuren zie ik hem vliegen, heel herkenbaar aan zijn witte kop en staart. We proberen hem te volgen maar door de begroeiing raakt hij snel uit het zicht. We blijven nog wat wachten en gaan zelfs nog richting rivier, maar we zijn hem kwijt, erg jammer.