Ga met Jos(m)é: Oregon 3 - 9 augustus (week 20)

maandag 3 augustus
In Rainier komt vandaag de America's Cup boot aan, alleen weten we niet hoe laat.
We gaan eerst naar Hillsboro waar een Costco vestiging is. Het benodigde pasje hiervoor heeft Don voor ons achter gelaten. Het is net een soort Makro, alles in grootverpakking. Toch slaan we iets in, o.a. een salade met gerookte kip sandwiches die we onderweg opeten. We moeten nu wel eerst naar huis om de bederfelijke waar in de koelkast op te bergen voor we verder kunnen.
Onderweg komen we nog iets grappigs tegen. Ik denk dat het vogelhuisjes zijn.

Om drie uur zijn we in Rainier maar er is nog niets te zien. We nestelen ons op het terras van El Tapatio met uitzicht op het water en wachten af.

Na ruim een uur nog niks. We lopen langzaam langs de winkeltjes weer naar de aanlegsteiger en ik ga het strandje op om wat foto's te maken.

Gerard vangt terloops een gesprek tussen twee mensen op, dat de boot om half zes wordt verwacht. Dat is nog een uur dus ik heb voldoende tijd om rond te kijken voor fotogenieke plekjes.

We zijn, op één andere man na, de enigen die hier zitten te wachten, nee, veel belangstelling is er niet. Ook de man die hier al zit komt hier niet voor de boot blijkt uiteindelijk, maar is zeer verheugd als hij ervan hoort. Het is bijna de genoemde tijd maar er is nog niets in zicht tot we horen dat het een kwartier uitloopt. Plots zie ik dan toch in de verte iets aankomen. Ja hoor, dat is hem dan, jammer dat de zeilen van de tweemaster gestreken zijn wat het iets minder spectaculair maakt.

Even te voren is een ander klein zeilschip komen aanmeren en op aanwijzingen van de havenmeester op een plek waar het niet in de weg ligt. Dat blijkt later ook weer niet het geval, als de grote broer dichtbij is wil deze natuurlijk precies dat plekje hebben wat door de havenmeester reeds is vergeven. Trossen maar weer los en opschuiven.
Als het schip, met vereende krachten, dan toch op de plek ligt waar ze willen gaan wij er weer vandoor.

Deze schoener America is een replica van het eerste schip dat de America's Cup heeft gewonnen en blijkt in San Diego o.a. gebruikt te worden voor partijen e.d.
Nog even door het stadje zelf rijden en dan op weg naar huis. Het is bijna half zeven als we de oprit oprijden.

dinsdag 4 augustus
Als we vandaag op weg naar mount St. Helens weer langs Rainier rijden, ligt het zeilschip America er nog steeds. De zeilen nog niet gehesen maar wel de vlag in top.

En weer gaan we de brug over, want de berg ligt in Washington.

Links en rechts liggen duizenden boomstammen te wachten op verdere verwerking, en dat ruikt lekker.

Als we bij Hoffstadt Bluffs visitor centrum stoppen zien we picknick tafels staan op een plek waar verder niemand is.

Het is naast een stukje afgesloten weg bij een helicopter landingsplaats. Hiervanuit is het mogelijk om over de vulkaan te vliegen. Erg druk is het niet maar toch zijn er drie dames die de vlucht wagen.

Nadat wij de ons broodje en salade op hebben gaan we verder richting vulkaan.
Kijk, zo hebben we het nou graag, mooie wegen waar nauwelijks verkeer is. Alleen wel heel erg veel groen.

Door de uitbarsting in 1980 is de zijkant van de berg helemaal weggeblazen en heeft de regen en het smeltwater kanalen tot wel 64 meter diep gevormd.

woensdag 5 augustus

De weg naar Vernonia, zoals we in het boek lezen dat Don voor ons heeft achtergelaten, is prachtig met bochten, hoogteverschillen en veel bomen. Dat is dan ook ons doel voor vandaag.

Als we op een plekje langs de weg onze stoeltjes uitklappen om hier de lunch te gebruiken is het net of we alleen op de wereld zijn, geruime tijd komen er helemaal geen auto's langs. Als er dan toch wat verkeer komt wordt er tot drie keer toe bij ons gestopt om te vragen of alles OK met ons is. Ja, dat zijn ze hier niet gewend, zo maar langs de weg zitten, ook al is het een parkeerplek en zeker niet als er geen bbq bij staat. Maar wij stellen iedereen gerust en na een tijdje stappen wij dan ook maar weer op. Toch een geruststellend idee dat men zo attent is en dat er, als het nodig mocht zijn, iemand is die niet zo maar langs rijdt en zich niet om je bekommert. Ja, dat zijn we in Nederland nou weer niet gewend, die hulpvaardigheid.

donderdag 6 augustus
Historic Highway 30 gaat door de Columbia River Gorge en langs vele watervallen.
Eén waterval in het bijzonder wil ik graag zien en op onze weg erheen komen we ook langs het Vista House waar je een mooi uitzicht hebt over de rivier.

Latourell Falls.

Bridal Veil Falls.

Bij de eerste waterval kunnen we nog redelijk parkeren, bij de tweede lukt het ook nog wel maar als we eenmaal bij Multnomah aankomen is het een gekkenhuis en dat is nou juist die waterval die ik beslist wilde zien. Het duurt meer dan een half uur voor er een parkeerplek vrij komt en zowaar kan Gerard er dit keer het geduld voor opbrengen. Nadat 'ie dan toch eindelijk geparkeerd staat, eerst maar eens een ijsje eten voor we naar boven klauteren.
Ondanks de drukte is het toch mogelijk om foto's te nemen.

Iets verder langs dezelfde weg vinden we vrije picknick tafels waar we onze meegebrachte lunch opeten. Het is toch heel vreemd dat het hier zo stil is en even terug zo'n gekkenhuis bij de waterval.
We rijden weer verder naar de Bonneville dam en zien hier o.a. hoe de vissen de vissentrap nemen om de dam te passeren.

Er zitten wel hele rare snuiters bij hoor.

We sluiten ons aan bij een rondleiding en komen zo in het Powerhouse terecht met de grote turbines.

Een wachtershuisje uit de oude doos. Wat zeg ik, het is een oude doos. Een beetje luxe vond men zeker niet nodig.

Aan de bomen is goed te zien van welke kant de wind meestal komt. Van links dus.

Vanavond is het weer muziek nights on the river en dit maal met een bluegrass band. We hebben dit keer zelfs stoeltjes meegenomen zodat we niet op de harde stenen hoeven te zitten. Tja... je leert snel. Het is drukker dan vorige week en de band is beslist niet slecht maar op de één of andere manier komt de sfeer er niet echt in en vertrekken er al aardig wat mensen voordat het afgelopen is, ook wij wachten niet tot het eind. We hebben er nu ook maar geen foto's van gemaakt.

vrijdag 7 augustus
Eerst rijden we naar Astoria om vervolgens de kustroute te nemen.

We drinken koffie en lopen de stad door. Onze blik valt op een lange rij mensen die staan te wachten bij een fish and chips kraam in de vorm van een vissersboot. Het moet hier echt goed zijn want de rij is behoorlijk lang.

Als we bij de kust komen is er weer een laag mist die regelmatig over het land komt en het zicht verhinderd.

Via Seaside komen we bij Cannon Beach en gaan we het strand op om te kijken waar de bekende rotsformatie is maar ik zie helemaal niets, tot er plots iets donkers verschijnt in mijn zoeker, het zal toch niet. Ja hoor, de rots is vlakbij alleen de mist maakte hem onzichtbaar.

We rijden een stukje verder om dichter bij de rots uit te komen en gaan weer het strand op. Heel mysterieus zo met die mistflarden en de mensen die slechts vaag zichtbaar zijn.

We vervolgen de kustroute en picknicken bij een uitkijkpunt, maar het zicht op de kust is nog steeds erg wisselend door de mistflarden die soms behoorlijk dik zijn.

Maar als ze eenmaal opgelost zijn is het werkelijk prachtig.

Uiteindelijk komen we in Tillamook aan, waar de kaas wordt gemaakt die hier bij de supers te koop is en we drinken bij Pelican pub & brewery een lekker biertje. Ons laatste doel is de vuurtoren bij Cape Meares die nog een mijl of wat verder staat. Daar aangekomen moeten we nog een paar honderd meter door een bos lopen. Goed dat we jacks bij ons hebben want de mist geeft hier veel vocht af en is het meer regen geworden.

De vuurtoren is goed te zien en we kunnen dichtbij komen maar verder is alles grijs.

Als we op de terugweg weer van de kust afgaan verdwijnt de bewolking en stijgt de temperatuur ook met zo'n 10 graden Celsius. Het is over half acht als we bij het Klondike restaurant binnen stappen voor een Friday Chef Special Prime Rib en Pasta met Kip. Koffie drinken we thuis.

zaterdag 8 augustus
Het is bewolkt als we opstaan, dus een prima dag om thuis te blijven voor wat huishoudelijke activiteiten en verder lekker niks.
Vanavond worden we verrast met een mooie lucht.

zondag 9 augustus
We zijn wat laat vandaag want de voorspelling was dat er regen zou komen maar als het dan toch blauw en zonnig blijkt gaan we naar de Saturday Market in Portland die trouwens ook op zondag wordt gehouden. Tegen de verwachting in vinden we redelijk in de buurt een parkeerplek. Op de markt is het druk en gezellig. Veel kraampjes met snuisterijen zoals sieraden, keramiek en, natuurlijk veel eten.
Bij één kraam moet ik even een foto nemen voor een kennis die uit deze vreemde brilmodellen waarschijnlijk inspiratie kan halen voor zijn soms wat vreemde uitdossingen.

Op diverse plekken wordt muziek gemaakt en soms staan ze zo dicht bij elkaar dat het bijna niet meer van elkaar te onderscheiden is. Dat deze markt iedere week wordt gehouden is zeker iets om te onthouden want nog een keertje erheen is zeker geen straf, maar dan gaan we met het OV zodat we langer kunnen blijven dan de anderhalf uur i.v.m. de parkeermeter.
Via internet had ik ontdekt dat de Japanse tuinen redelijk in de buurt van de markt zijn en daar gaan we nu naar toe. Ja, dat had je gedacht. Zo makkelijke als we bij de markt een plekje vonden zo vol is het hier. Alles zit hier ook vlak bij elkaar, de zoo, Japanse tuin, Rose Garden en nog een paar bezienswaardigheden. We gaan wel weer eens door de week kijken of het beter lukken wil. Op weg hierheen zie ik een verwijsbordje staan naar Pittock Mansion dat boven op de berg ligt met een mooi uitzicht over de stad. Dan daar ons geluk maar beproeven.